என்னுடைய 2021 – ஒரு பார்வை

 #My2021 #my2021recap #sudharsanh

இது என்னுடைய self-reconciliation அல்லது self-appraisal எப்படி வேணா வெச்சுக்கலாம். பெருந்தொற்றுக் காலத்துல பிழைத்துக் கிடப்பதே சாதனை தான். ஆனாலும் எல்லாரும் அவங்கவங்களோட நோக்கத்துக்காக ஓடிட்டேதான் இருந்துருக்காங்க. நாம ஓடலைன்னாலும் எந்தளவு நடந்துருக்கோம்னாவாது பாத்துக்கத்தான் இந்த பட்டியல்

 

 

1. வாசகசாலையின் புரவி முதல் இதழில் மனுஷ்யபுத்திரனுடைய நேர்காணலுக்காக அவரை புகைப்படம் எடுத்தது. அதற்காக ’புகைப்படம்:சுதர்சன்’ என என்னுடைய பெயர் புரவி முதல் இதழில்இடம்பெற்றது. இது போக ஆஸ்கருக்கு தேர்வான திரைப்படங்கள் குறித்து ஒரு கட்டுரையும், நெட்ஃப்ளிக்ஸ்ல வெளிவந்த ஆவணக் குறுந்தொடர் பற்றி ஒரு கட்டுரையும் ’புரவி’க்காக எழுதியிருக்கிறேன். அது போக திரைக்களம் நிகழ்வில் மண்டேலா திரைப்படம் குறித்தும், கதையாடல் நிகழ்வில் எம்.கே.மணி அவர்களின் சிறுகதை குறித்தும் பேச வாய்ப்பமைந்தது. அடுத்த ஆண்டில் நான் கலந்து கொள்ளவிருக்கும் முதல் நிகழ்வும் வாசகசாலையுடனே. தொடர்ந்து பயணிக்கும், வாய்ப்பளிக்கும் அருணுக்கும், கார்த்திக்கும் நன்றியும் அன்பும்

http://ungalsudhar.blogspot.com/2021/09/oscar2021.html

 

http://ungalsudhar.blogspot.com/.../turning-point-war-on...

 

 

 2. இரண்டாவது முழு அடைப்பின் போது என்ன செய்வதெனத் தெரியாத வேளையில் சென்றடைந்த இடம் தான் ‘Clubhouse’. ஆரம்பகட்டத்தில் புத்தகங்கள், திரைப்படங்கள், பாடல்கள், அரசியல் என பல குழுக்களில் பங்கேற்ற நான், என்னுடைய யூட்யூப் சேனலான ‘Read Ride Rant’ன் பெயரிலேயே ஒரு குழுமத்தைத் துவக்கி புத்தகங்கள்/பயணங்கள் குறித்து பேசத்தொடங்கினேன். இப்போதுவரை குழுவை 1000 பேருக்கு மேல் பின் தொடர்ந்தாலும், பின்னாட்களில் ஊரடங்கில் தளர்வுகள் வந்தவுடன் Clubhouse பயனாளர்களின் எண்ணிக்கையும் குறைந்துபோனது;என்னுடைய செயல்பாடுகளும் நின்று போனது.

ஆனாலும் பல்வேறு புதிய நண்பர்களின் அறிமுகம் , நட்பு என அள்ளித்தந்தது க்ளப்ஹவுஸ் . Loads of love to my Clubhouse amigos who were part of our celebrations, ears to my ups and downs last year. Clubhouse நண்பர் ஒருவரின் பரிந்துரையிலேயே வேறு ஒரு புது நிறுவனத்திற்கு மாறினேன்

 

Clubhouse: https://www.clubhouse.com/.../read-ride-write-%E0%AE%A4...

Insta: https://www.instagram.com/readriderant/

 

 

3. ஆம்.. என்னுடைய பணி அனுபவத்திற்கும், திறனுக்கும் ஏற்ற, கற்றுக்கொள்ளவும் வளரவும் நிறைய வாய்ப்புகளிருக்கிற ஒரு நல்ல நிறுவனத்தைத் தேர்வு செய்து இணைந்திருக்கிறேன். வேலை பட்டையை கிளப்புகிறது . Thank you Vincent

 

4. என்னுடைய பணி சார்ந்த அடுத்தடுத்த படிநிலைகளுக்கு அடிப்படைத் தகுதியாக இல்லாவிட்டாலும் ஏதாவது ஒரு வகையில் கூடுதலாக உதவும் என , நண்பர்களிடம் பேசி முடிவெடுத்து, ஒரு பல்கலைக்கழகத்தில் MBA (for working executives) – பகுதிநேரமாக சேர்ந்து, வெற்றிகரமாக முதல் செமஸ்ட்டர் தேர்வுகளையும் எழுதிமுடித்து விட்டேன். பெரும் குழப்பங்களோடு படிக்கும் திட்டத்தை தள்ளிப்போட்டபடி இருந்தவனை , கட்டணம் கட்டி, தைரியமூட்டி சலிக்காமல் ஊக்குவித்த என் சுரேகாவுக்கு Love you

 

5. யூட்யூப் சேனல் ஆரம்பித்ததே 2020ல் தான். இந்த ஆண்டு மற்ற பணிகளின் காரணமாக பயணம், புத்தகங்கள் என 4,5 காணொலிகள் மட்டுமே பதிவேற்ற முடிந்தது. என்னுடைய கணினியில் ஏற்பட்ட தொழில்நுட்பக் கோளாறுகளும் காரணம். ஆனாலும் எனக்கு மற்றுமொரு பெரிய வாய்ப்பை ஏற்படுத்தித் தந்த நுழைவுச்சீட்டாக என்னுடைய யூட்யூப் வீடியோக்களே உதவின

இதுவரை சப்ஸ்க்ரைக் பண்ணவில்லை எனில் இப்போது பண்ணவும்

Youtube: https://www.youtube.com/channel/UCBW68aCIchz0Vr7SiMhFobQ...

 

 

6. தூர்தர்ஷன் பொதிகை தொலைக்காட்சிக்காக எழுத்தாளர்களையும், பிற படைப்பாளிகளையும் நேர்காணும் வாய்ப்புக் கிடைத்ததை தனிப்பட்ட முறையில் மிகப்பெரிய ஒன்றாகக் கருதுகிறேன். It’s a paid gig too. கருந்தேள் ராஜேஷ் முன்பு எப்போதும் சொல்கிற விஷயம் ஒன்று உண்டு ;” எந்த ஒரு விஷயத்தை நாமாக விரும்பி, கற்றுக்கொண்டு செய்யத் தொடங்கி, அதைச் செய்யவும், கற்றுக்கொடுக்கவும் பிறர் நமக்கு ஊதியம் தருமளவு வளர்கிறோமோ அதுவே நம்முடைய passion” என. அந்தவகையில் நான் மகிழ்கிற வளர்ச்சி இது; மூன்று மாதங்களில் ஐந்து நேர்காணல்களோடு, ஒரு நிகழ்ச்சிக்கு இணைப்பு-தொகுப்பாளராகவும் பணி செய்திருக்கிறேன். வாய்ப்பு அமையக் காரணமாக இருந்த த.ராஜனுக்கும், தொடர்ந்து வாய்ப்பளிக்கும் விஜயன் அவர்களுக்கும் என்மனம்நிறைந்த நன்றி

Podhigai Interview -Youtube Playlist: https://www.youtube.com/playlist...

அதுபோக சென்ற ஆண்டைப் போல இந்த ஆண்டும் விஜய் டிவியின் ’நீயா நானா’ நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்று பேசியிருக்கிறேன்

 

 

7. வாசிப்பு 2021 – ஆண்டின் தொடக்கத்தில் அமல்ராஜ் ஃப்ரான்சிஸ்-ன் பட்டக்காடு, கார்த்திக் பாலசுப்ரமணியம் எழுதிய நட்சத்திரவாசிகள் உள்ளிட்ட நாவல்களை படித்திருந்தாலும் மேற்கொண்டு நிறைய படிக்க நேரம் போதவில்லை. டிசம்பர் மாதம் கடைசியாக வாசித்தது கிருஷ்ணமூத்தியின் ‘பாகன்’ நாவல் .

ஆண்டின் இறுதியில் சரியாக தேர்வுகளுக்கு முன்பு ,நிறுவனம் மாறும் இடைவெளியில் ஸீரோ டிகிரி-தமிழரசி அறக்கட்டளையின் நாவல் போட்டிக்காக முதல் சுற்றில் 23 நாவல்களை (ஒரு மாத காலத்தில்) வாசித்தவர்களுள் நானும் ஒருவன். மனதுக்கு நெருக்கமான நல்ல படைப்புகளாகத் தெரிந்த பெரும்பாலான படைப்புகள் நெடும்பட்டியலிலும், குறும்பட்டியலிலும் இடம்பெற்றன. எனக்குப் பிடித்த புத்தகங்கள் பற்றி சென்னை புத்தகத்திருவிழா சமயத்தில் எழுதவும், வீடியோக்கள் வெளியிடவும் முயல்கிறேன். இந்த வாய்ப்பை வழங்கிய ஸீரோ டிகிரி பதிப்பகத்தின் காயத்ரிக்கும் ராம்ஜிக்கும் நன்றியும் அன்பும்

பொதிகைத் தொலைக்காட்சி நேர்காணல்களுக்காக தொடர்புடைய எழுத்தாளர்களின் படைப்புகளை வாசித்து குறிப்பெடுக்க வேண்டியிருந்ததால் அதனைத் தாண்டி பெரிதாக புத்தகங்கள் வாசிக்க முடியவில்லை.

 

8. எல்லாவற்றுக்கும் இடையே திரைப்படங்கள்/தொடர்கள் என நிறையவே பார்த்தேன். பார்த்தவற்றில் பெரும்பாலானவை பற்றி சிறியதும் பெரியதுமாய் 50 அறிமுகங்களுக்கு மேல் ஃபேஸ்புக்கில் எழுதியிருக்கின்றேன்.

Facebook link for ‘What I watch 2021’ album - https://www.facebook.com/media/set/...

 

9. தனிப்பட்ட முறையில் அதிகம் கவனம் செலுத்த முடியாத, நேரம் ஒதுக்க முடியாத விஷயங்கள் என்றால் உடற்பயிற்சி, உணவுக்கட்டுப்பாடு , பயணங்கள், தனிநபர் நிதி மேலாண்மை ஆகியவற்றைச் சொல்லலாம்.

அடுத்த ஆண்டு நிச்சயம் இவற்றிலும் கூடுதல் கவனம் செலுத்த வேண்டுமென முடிவு செய்திருக்கிறேன். பார்க்கலாம்…!

 

10. பிரச்சனைகள் எதுவுமே இல்லையா எனக் கேட்டால்.. இல்லாமலில்லை. அம்மாவின் உடல்நலம் உட்பட பல தனிப்பட்ட பிரச்சனைகளும், பணிச்சுமை, உறவுச்சிக்கல்கள் , பொருளாதார நெருக்கடி என எல்லாமும் கொஞ்சமும் ஆட்டம் காட்டின தான். அத்தனையையும் தாண்டித்தான் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறோம். உலகமே அப்படி இருக்கும்போது நாம் மட்டுமென்ன விதிவிலக்கா. ஆனாலும் எனக்கு நானே திரும்பத்திரும்ப நினைவூட்டிக் கொண்ட ஒரு விஷயம் ‘Move at your own pace’ என்பதைத்தான். இன்னும் நிறைய படிச்சு, எழுதி, பேசி, பாட்டுப்பாடி ,பயணிச்சு, சிரிச்சு மகிழ

வாழ்த்துகள்

…!

மற்றபடி, had an eventful 2021 and looking forward to an exciting 2022…! Loads of love and wishing you all a happy new year…!

 

ஆஃபிஸ் 1st anniversary function - ப்ளானிங் பரிதாபங்கள் - கற்றதும் பெற்றதும்

Well…ரொம்ப பெருசா எதையோ சாதிச்சு முடிச்ச மாதிரியான மனநிலைலதான் இந்த போஸ்ட்ட எழுத ஆரம்பிக்கிறேன். இப்போ நான் வேலை செய்ற ஆஃபிஸ்ல சேர்ந்து கிட்டத்தட்ட ஒரு வருஷம் ஆகப்போகுது. வழக்கமான captive அதே brand பெயர்ல ஆரம்பிக்காம ஒரு funded startupஆ ஆரம்பிச்சு ஒரு வருஷத்துக்குள்ள நல்ல வளர்ச்சியும் அடைஞ்சுருக்கு.

எனக்கு எப்பவுமே ரெண்டு விஷயங்கள் ரொம்ப பயம். பொறுப்பெடுத்துக்குறது, திட்டம் போட்றது இது ரெண்டும் தான் அது. எந்த விஷயத்துக்கா இருந்தாலும் being held responsible for something and planning for something is always a pain in the ass. அதே மாதிரி ஒரு எடத்துல ஒரு விஷயத்துக்கு ஆள் இருக்காங்கன்னா வீம்பா அத பண்ணமாட்டேன். அதான் இதப்பண்றதுக்கு ஆள் இருக்காங்கள்ல அப்றம் நாம வேற என்னத்த புதுசா பண்ணி கிழிச்சுடப்போறோம்னு ஒரு மெதப்பு. சோம்பேறித்தனமும் ஒரு காரணம்.

இதுக்கு என்ன பண்ணலாம். நம்மளோட manufacturing defect எப்டி re-engineering பண்ணலாம்னு யோசிச்சுட்டே இருந்தப்ப தான் ஜூலை மாசக் கடைசில ஆஃபிஸ் மொத்தத்துக்கும் சீட் ப்ளான் ரெடி பண்ற வேலை வந்து என் தலைல விழுந்துச்சு. Business Analystக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்னு கேட்டீங்கன்னா ஒரு ஆணியும் இல்லதான். ஆனாலும் நாமதான் நம்மள திருத்திக்க ஒரு வாய்ப்பு எதிர்பார்த்து காத்துட்டு இருக்கோமே. அதனால ஒரு சவாலாதான் இத எடுத்துக்கிட்டேன். கிட்டத்தட்ட 600 பேருக்கு அவங்கவங்க ப்ராஜெக்ட்\டீம் அடிப்படைல சீட் ப்ளான் பண்ணி அந்தந்த மேனேஜர்கள், டீம் லீடர்கள் கிட்ட எல்லாம் பேசி. இத எப்புடி செயல் படுத்தப் போறோம்னு விளக்கம் சொல்லி , இதுக்கு மேல support function teams (IT, Admin, HR, Maintenance) எல்லார்கிட்டயும் பேசி, கிட்டத்தட்ட ரெண்டு மாசம் மெனக்கெட்டு ஒரு weekendல காலைல ஏழு மணிலேர்ந்து நைட்டு பதினோரு மணி வரைக்கும் ஓடி ஓடி coordinate பண்ணி வெற்றிகரமா செஞ்சு முடிச்சேன்.

சக்ஸஸ்…!

இதுக்கு நடுவுல அடுத்த அசைன்மெண்ட். CEO கூப்ட்டு அனுப்புனார் அவர் கேபின்ல மீட்டிங்க்னு HR ஒரு நாள் வந்து கூட்டிட்டு போனாங்க. இன்னும் ஒன்றரை மாசத்துல நம்ம கம்பெனியோட 1st anniversary வருது. நீங்க fun committee சேர்ந்து என்ன பண்ணலாம்னு ப்ளான் பண்ணுங்கன்னு சொன்னார். அப்போ கூட கொஞ்சம் பேர் volunteers இருந்தாங்க. இது செப்டம்பர் மாசம் ரெண்டாவது வாரம் வாக்குல நடந்துச்சு. திட்டம் போட ஆரம்பிக்கும்போது ஆஃபிஸ்ல ஒரு நாள் மட்டும் நடத்த வேண்டிய விழாவா இருந்தத திடீர்னு ரெண்டு தனித்தனி விழாவா மாத்த சொன்னாங்க. ஒரு வீக்கெண்ட் பெரிய ஃபைவ் ஸ்டார் ஹோட்டல்ல ஒரு விழா அதுக்கப்புறம் நாலு நாள் கழிச்சு ஆஃபிஸ்ல ஒரு நிகழ்ச்சி.

Event management குழுக்கள் கூடப் பேசி அவங்க கிட்ட கொட்டேஷன் கேட்டு என்னென்ன performance வேணும் எப்புடி நிகழ்ச்சிகள ப்ளான் பண்ணலாம்னு ஆரம்பிச்சு, ஹோட்டல்கள் ஒரு நாலஞ்சு எடத்துல விசாரிச்சு தேதி முடிவு பண்ணி estimates வாங்கி இடத்த போய் பாத்து , இதுலேர்ந்து கடைசியா ஒரு event management குழுவையும், ஒரு ஹோட்டலையும் முடிவு பண்ணி அவங்க கூட அடுத்தக் கட்ட உரையாடல்கள், photo op, employee engagement activities, mailers, internal competitions, lucky draw, creative designing, printing, stage design, Audio Visual, performances, ஹோட்டல்ல மெனு, decoration, எல்லாத்துக்கும் மேல 600சொச்சம் emplyees எல்லாரையும் எப்புடி விழாவுக்கு வரவைக்குறதுன்னு ஏகப்பட்ட டென்ஷன்.

எல்லாருக்கும் transport வேற ஏற்பாடு பண்ண வேண்டியிருந்துச்சு. என்னதான் பத்து பேரு எங்க க்ரூப்ல இருந்தாலும் ஒரே ஒருத்தன் மட்டும் தான் செம்ம pro-active என்னோட counterpart மாதிரி இருந்தான்.ஓடி ஓடி வேலை செஞ்சான். மத்தவங்க எல்லாருமே on and off தான். (கடைசி நேரத்துல transportக்கு வாலண்டியரா வந்த கார்த்தி / ராம் சூர்யா ரெண்டு பேருக்கும் கோவில் கட்டி கும்புடனும்) சரியான ஆளுங்க கெடச்சாதான் அவங்ககிட்ட வேலைய delegate பண்றதுல ஒரு அர்த்தம் இருக்கும். இல்லன்னா எத்தன பேர் இருந்தாலும் வேஸ்ட்தான். வேலைய assign பண்ணிட்டு கூடவே தொறத்தி தொறத்தி follow-up பண்ணி கடைசில நாமளே செய்ய வேண்டியதாயிடும்.

ஒரு கட்டத்துல எங்க கம்பெனியோட CFO / CHRO கூட தினமும் மீட்டிங் வெச்சு பேச வேண்டியதா இருந்துச்சு. அதுபோக CEO வாராவாரம் அப்டேட் கேப்பாரு. பெரும்பாலும் நான் மட்டும் நேரடியா பேச வேண்டியதிருக்கும் இல்லன்னா என் தளபதி மாதிரி இருந்த சரண் பேசுவான். நான் வேற ஏதாவது coordinate பண்ணிட்டு இருப்பேன். நாள் நெருங்க நெருங்க டென்ஷன் கூடிட்டே போச்சு. ப்ளான் பண்ண விஷயங்கள எல்லாம் திடீர்னு திடீர்னு மாத்த ஆரம்பிச்சாங்க லீடர்ஷிப் மக்கள். ஏகப்பட்ட மாற்றங்கள். இதுக்கு நடுவுல வெளிலேர்ந்து ஆஃபிஸ்க்கு மெட்டிரியல்ஸ் எடுக்க வேலைக்காக வர vendors கூடவும் பேசி அவங்க வேலைய மேற்பார்வை பண்ணி ஒருங்கிணைக்கனும்.

ஸ்கூல் காலேஜ்லேர்ந்தே இன்னொரு பிரச்சனை இருக்கு. நாம இந்த extra-curricular activitiesல கலந்துகிட்டாலே உடனே நாம சும்மா வந்துட்டுப் போற மாதிரியும் படிக்கவே படிக்காத மாதிரியும் சில ஆசிரியர்களும் கூடப் படிக்கிற பக்கிகளும் நெனச்சுப்பாங்க/பேசுவாங்க. அதே மாதிரி ஆஃபிஸ்லயும் சில கிறுக்கு கும்பல் இருக்கும். நாம கூடுதலா பொறுப்பெடுத்துகிட்டு ஏதும் வேலை செஞ்சா எதோ நமக்கு வேற வேலை இல்லாத மாதிரி நெனச்சுப் பேசுவாங்க. இவங்கள சமாளிக்குறதுக்காக யோசிக்கிறத விட்டுட்டு மயிராச்சேன்னு கண்டுக்காம விட்டுடலாம். நான் அப்டிதான் விட்டுட்டேன். உண்மைல சொல்லனும்னா இந்த இதர வேலைகளோட சேத்து என்னோட day-to-day deliverables எதையுமே தவறாம பண்ணிட்டு தான் இருந்தேன். கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை மாசமா ராத்திரி வீட்டுக்கு வர ரெண்டு மூனு மணி ஆய்டும். வாரயிறுதில கூட ஏதாவது வேலை இருந்தபடியேதான் இருந்துச்சு.

இப்படியாக பல போராட்டங்களுக்கிடையில 12ஆம் தேதி off-site eventஅ வெற்றிகரமா நடத்தி முடிச்சோம். அதுக்கப்புறம் 16ஆம் தேதி நிகழ்ச்சி எங்க ஆஃபிஸ்லயே. அதுவும் நல்லவிதமா முடியனும்னு மனசு பதட்டத்துலயே இருந்துச்சு. அன்னைக்கு என்னையே MC பண்ண வேற சொல்லிட்டாங்க. அதுக்கு முந்தின நாள் ராத்திரி வரைக்கும் எதுக்கும் சரியான தகவல்கள் இல்ல. Stage setup எல்லாம் மேற்பார்வை பாத்துமுடிச்சு வீட்டுக்குப் போகவே ராத்திரி 1.30 மணி ஆச்சு. மறுபடி 7.30 மணிக்கெல்லாம் ஆஃபிஸ் வந்து தான் பல விஷயங்கள தயாரிக்க ஆரம்பிச்சேன். அதுலயும் நிகழ்ச்சி ஆரம்பிக்க ஒரு மணி நேரம் தாமதமாகி, பத்து தடவைக்கு மேல நிகழ்ச்சியுடைய வரிசைய மாத்தி நடுவுல நடுவுல கூடுதலா தகவல் சொல்லி ஒரு வழியா அதையும் வெற்றிகரமா முடிச்சாச்சு. மாத்தி மாத்தி ஏகப்பட்ட ‘Good job’.. ‘You guys have put up a great show’ ‘ Well done guys’…!! கைத்தட்டல்கள்…!

இந்த மூனு நாலு மாசத்துல கத்துக்கிட்டது எவ்வளவோ விஷயங்கள் . Finance, Planning, Budget, Purchase Order, Procurement, Vendor Management, Quotation, Negotiation, Production, Transport, Security, Bill to Company, Hospitality, Food and Beverages, Guest Management, Branding, Resource Management, Employee Engagement, Administration இன்னும் சொல்லிகிட்டே போகலாம். இதுக்கும் மேல CEO / CFO / CHRO / COO மாதிரி executive leadership மக்களோடான day-to-day interaction. அவங்க சொல்ற விஷயங்கள் . அவங்களோட பார்வைல எப்படி யோசிக்கிறாங்க…What matters to them..! இப்படியாகக் கற்றுக்கொண்டவைகளைத் தாண்டி என்னை நானே re-invent பண்றதுக்கு இது ஒரு அட்டகாசமான வாய்ப்பா அமைஞ்சுது. நம்மளால என்ன முடியும் என்ன முடியாதுன்னு தெரிஞ்சுது. இவ்வளவு நாளா எப்பவுமே எதையாவது யோசிச்சபடியே pre-occupied இருந்த மனசு அப்டியே அமைதியா தெளிவா இருக்கு. ரெண்டு மூனு நாளா தான் இயல்பு வாழ்க்கைக்கு திரும்பிருக்கேன்.

புல்லட் டைரி - ’வட்டக்கனல்’ - பறவையே எங்கு இருக்கிறாய் ?

இந்த வாட்டி தமிழ் புத்தாண்டோட சேத்து எனக்கு நாலு நாட்கள் லீவு இருந்துச்சு. கண்டிப்பா எங்கேயாவது ரைட் போயே ஆகனும்னு நெறைய நண்பர்கள்கிட்ட கேட்டுப் பாத்தேன். எல்லாரும் ஏதோ ஒரு கமிட்மெண்ட்ல இருந்ததால நாம இந்தவாட்டி தனியாவே போய்டுவோம்னு முடிவு பண்ணேன். இதுக்கு முன்னாடி திருவாரூர், கடலூர், பாண்டி, வடலூர், பண்ருட்டின்னு பல ஊர்களுக்கு solo ride போயிருந்தாலும் மலைப்பாதைகள் இருக்கிற இடங்கள் எதுக்கும் தனியா போனதில்ல.

வட்டக்கனல் பத்தி என் மச்சான் ஒருத்தன் ரெண்டு மூனு வருஷம் முன்னாடி நெறைய சொல்லிருக்கான். அப்பவே போகனும்னு நெனச்சிட்டே இருந்தேன். இப்பதான் வாய்ப்பு கெடைச்சுது. கொடைக்கானலுக்கு உள்ள ஒரு 7 கிலோமீட்டர்ல இருக்கு வட்டக்கனல். சென்னைலேர்ந்து 14ஆந்தேதி சாயந்திரம் நாலு மணிக்கு தான் கெளம்புனேன். திருச்சி-திண்டுக்கல் ரூட்ல போறதாதான் திட்டம். ஆனா திருச்சி தாண்டும்போது மனசு மாறி மதுர போய் போவோம்னு முடிவு பண்ணேன். போற வழில விராலிமலைல நிறுத்தி பரோட்டா சாப்டுட்டு அப்டியே மதுர டவுன தொட்டு அடுத்ததா வத்தலகுண்டு போய்ச் சேர்ந்தேன். கிட்டத்தட்ட பத்து மணி. அதுக்குள்ள ஃபேஸ்புக்ல போட்ட போஸ்ட்ட பாத்துட்டு சக ரைடர் ஒருத்தர் ஃபோன் பண்ணி “எதுக்கு ப்ரோ தனியா போறீங்க. நம்ம பசங்க கொஞ்சம் பேர் கொடைக்கானல் தான் போயிருக்காங்க. அவங்ககிட்ட பேசுங்க”ன்னு சொன்னாரு. நானும் அவங்க கூட போய் தங்கிக்கலாம்னு யோசிச்சு ஃபோன் பண்ணா, அவங்க பண்ணைக்காடுங்குற ஊர்ல தங்கிருக்குறதா சொன்னாங்க.  (நைட்டு மலைப்பாதைகள்ல வண்டியோட்ற த்ரில் பத்தியெல்லாம் ஏற்கனவே நெறைய பேசிருக்குறதனால இப்போ அதப்பத்தி எதுவும் சொல்லப்போறதில்ல)

கொடைக்கானலுக்கு 28 கிலோமீட்டர் முன்னாடி இருக்கு அந்த ஊர். அங்க போய் சேரும்போது மணி கிட்டத்தட்ட 12.00 மணி. ஊர்ல ஏதோ திருவிழா போல. சீரிய்ல் செட்டு, சாமி ஊர்வலம்னு ஜெகஜ்ஜோதியா இருந்துச்சு ஊரே. என்னோட நண்பர்கள் ஒரு கல்யாண மண்டபத்துல ரூம் எடுத்து தங்கிருந்தாங்க. அவங்க கூடவே தங்கிட்டேன். நைட்டு குளிர் தாங்க முடியாம உடம்பு தூக்கித் தூக்கி போட ஆரம்பிச்சுது.  அப்டியொரு நடுக்கம். கால்ல சாக்ஸ மாட்டிகிட்டு, முகத்த ரெண்டு balaclava போட்டு மூடிகிட்டு, ரைடிங் ஜாக்கெட்டோட தெர்மல் லைனர எடுத்து போட்டுட்டு அதுக்கு மேல கம்பளியால போத்திகிட்டு தூங்க முயற்சி பண்ணேன். பயங்கரமா பித்தம் தலைக்கேறி தலவலி, பிரட்டல், இருமல்னு கஷ்டப்பட்டு சுத்தி இருந்தவங்களையும் கஷ்டப்படுத்தி ஒருவழியா ரெண்டு மூனு மணிக்கு என்ன அறியாம தூங்கிட்டேன். காலைல ஊர்ல ஸ்பீக்கர் கிழிச்ச கிழில 7.30க்கெல்லாம் முழிப்பு வந்துடுச்சு. சட்டு புட்டுன்னு குளிச்சு கெளம்பி, பக்கத்துல இருந்த ஒரு சின்ன கடைல காலை உணவ முடிச்சு, gear-up பண்ணி ரெடி ஆனேன். நண்பர்கள்ல சொல்லிகிட்டு வட்டக்கனல் நோக்கிய பயணத்த ஆரம்பிச்சேன். நெஜம்மா அங்க தங்குற எண்ணமெல்லாம் இல்ல. இடமும் எதுவும் முன்னாடி புக் பண்ணி வைக்கல. சும்மா அங்க என்னதான் இருக்குன்னு பாப்போமேன்னு ஒரு ஆர்வம். அவ்ளோதான். 

கொடைக்கானல்ல இது சீசன். போதாக்குறைக்கு long weekend வேற. கேக்கவே வேணாம். சீனிவாசபுரத்துல ஆரம்பிச்சு உள்ள லேக் வரைக்கும் கார்,பஸ், வேன் எல்லாம் வரிசகட்டி நின்னுச்சு. ஒருவழியா ஊடால புகுந்து புகுந்து போய் 11.00 மணி வாக்குல வட்டக்கனல் போய்ச்சேர்ந்தேன். சரி மொதல்ல டால்ஃபின் நோஸ் பாயிண்ட்டுக்கு போய்ட்டு வந்து அப்புறம் எங்க போறதுன்னு முடிவுபண்ணிக்கலாம்னு பைக்க பார்க் பண்ணிட்டு டேங்க் பேக். ட்ரைபாட், எல்லாத்தையும் தூக்கிகிட்டு ரைடிங் கியர்ஸோட இறங்கி நடக்க ஆரம்பிச்சேன். முழுக்க முழுக்க கடினமான பாறைகளாலும் மர வேர்களாலும் நெறைஞ்ச ஒரு பாதை அது. ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு தான் இறங்குனேன்.
முதல் view point வந்ததும் இதோட நிறுத்திக்குவோம்னு முடிவு பண்ணி அங்க கொஞ்சம் ஃபோட்டோஸ் எடுத்துக்கிட்டேன். கொஞ்ச நேரத்துக்கு அப்புறம் எல்லாத்தையும் தூக்கிகிட்டு மேல ஏற ஆரம்பிச்சேன்.

Wheezing ரொம்ப டார்ச்சர் பண்ணுச்சு. கொஞ்ச தூரம் போனதுக்கே முடியல. மூச்சிரைக்க அப்டியே உக்காந்து உக்காந்து தான் போனேன். மேல ஏற இன்னும் கொஞ்ச தூரம் இருந்தப்ப தான் ஒரு பாறைல உக்காந்தேன். அப்போ தான் எதிர்ல இருந்த ஒருத்தர் என்னப் பாத்து பேச ஆரம்பிச்சாரு. "Are you a biker ? I see that you are with your riding gears. What are you riding ? " அப்டின்னு கேட்டுகிட்டே ” கமான் மச்சா, சிட் வித் அஸ்” ன்னு கூப்டதும் போய் பக்கத்துல உக்காந்தேன்.கூட இன்னொரு வெளிநாட்டுக்காரரும் இருந்தாரு.  என்ன கூப்பிட்டு பேசுனவன் தன்னை ஜித்தின்னு அறிமுகப்படுத்திகிட்டான். மத்தியப் பிரதேசத்துல செட்டிலான மலையாளின்னு சொன்னான். அப்புறம் பேச்சு முழுக்க முழுக்க கார்கள்,பைக்குகள் பக்கம் திரும்புச்சு. ஜெர்மன்காரன்  ஃபெலிக்ஸ் ஜெர்மனியோட ஆட்டோபான் ரோடுகள் பத்தியும் அங்க அதிகபட்ச வேக அளவுகள் பத்தியும் சொல்ல ஆரம்பிச்சான். ஸ்போர்ட்ஸ் பைக்குகள வாடகைக்கு எடுத்துகிட்டு ஆட்டோபான்ல் ட்ரிப் போறதப் பத்தி பேசுனான்
கொஞ்ச நேரத்துக்கப்புறம் ஜித்தின் “What's you itinerary dude ? Where are you staying ?" னு கேட்டதும், எனக்கு எந்த திட்டமும் இல்ல; இப்போதைக்கு எங்கேயும் தங்கல; இந்த ட்ரெக்கிங் முடிச்சுட்டு அப்டியே மன்னவனூர், பூண்டின்னு சுத்தலாம்னு ப்ளான் பண்ணிருக்குறத சொன்னேன்.

"If you don't have a place to stay, you can stay in our accommodation. Its very closer"ன்னான். சரின்னு வண்டிய கீழ பார்க் பண்ணிட்டு saddle bag, tank bag , tripod, helmet எல்லாத்தையும் கைல தூக்குனா அப்போதான் ஒரு பெரிய குண்ட தூக்கி போட்டான் ஜித்தின். அவங்க தங்கியிருந்த accommodationக்கு போறதுக்கு கிட்டத்தட்ட ஒரு நூறு படி மலை மேல ஏற வேண்டியிருந்தது. நான் கைல லக்கேஜோட பெக்க பெக்கன்னு முழிக்கிறதப் பாத்த ஃபெலிக்ஸ் "I'm a back packer. I can carry all your stuff. I see that you are struggling to breath"னு சொல்லிட்டு டபடபன்னு என் கைல இருந்து எல்லாத்தையும் வாங்கிகிட்டு மேல ஏற ஆரம்பிச்சான். ஜித்தினும் அவன் பங்குக்கு helmet, tripod, knee guard எல்லாத்தையும் வாங்கிகிட்டு "you walk freely macha.."அப்டின்னு அவனும் படியேற ஆரம்பிச்சேன். நான் இருந்த நெலைமல அவங்க ரெண்டு பேரும் தெய்வம் மாதிரி தெரிஞ்சாங்க.

இந்த இடத்துல வட்டக்கனல் பத்தி ஒரு trivia. மேஜிக் மஷ்ரூம்னு ஒரு சமாச்சாரம் கேள்விப்பட்டிருப்பீங்களான்னு தெரியல. பச்சையா சொன்னா போதைக் காளான். வட்டக்கனல்ல முக்காவாசி வெளிநாட்டு ஆளுங்கதான். பெரும்பாலும் backpackers. ஐடி ப்ரூஃப், அது இதுன்னு எந்த தொல்லையும் இல்லாததுனால அவங்க இங்க தங்குறதை விரும்புறாங்க. ஒரு நாளைக்கு குறைந்தபட்ச வாடகையே 300 ரூபா தான். Off-seasonனா இன்னும் கம்மி. ஆங்..அந்த மேஜிக் மஷ்ரூம் பத்தி சொன்னேன்ல, அதோட availability இங்க ரொம்ப அதிகம். சமீபத்துல இந்த மஷ்ரூம் ரொம்ப ஓவரா சாப்ட்டு போதையாகி நெறைய ஃபாரினர்ல் மலைல குதிச்சு செத்துப் போனதால போலிஸ் கெடுபிடி ரொம்ப அதிகமாயிட்டதா உள்ளூர்க்காரங்க சொல்றாங்க.

ஒரு வழியா நின்னு நின்னு படியேறி மேல போய்ச் சேர்ந்தேன். ஆச்சரியமான விஷயம் கீழ தெரிஞ்ச வெய்யில் மேல இல்ல. மத்தியானத்துக்கே ஜில்லுன்னு இருந்துச்சு. நான் ட்ரெஸ் மாத்திட்டு ரூம் வாசல்ல வந்து உக்காந்தேன். பக்கத்து ரூம்ல ஒரு பெங்களூர் பையனும் டார்ஜிலிங் பொண்ணும் தங்கியிருந்தாங்க. அவங்களும் வெளில சேர் போட்டு உக்காந்ததும் பேச ஆரம்பிச்சோம்.அவங்க நாலு பேருக்கு மத்தியில ஒரு ஜாயிண்ட் சுத்தி வர ஆரம்பிச்சுது. ஃபெலிக்ஸ் இதுவரைக்கும் 20 நாடுகளுக்கு மேல பயணம் பண்ணியிருக்குறதப் பத்தியும் எல்லா இடத்துலயும் மக்கள அரசாங்கம் எப்படியெல்லாம் exploit பண்ணுதுங்குறதப் பத்தியும் பேசுனான். தன்னுடைய உடம்புல இருக்குற ஒவ்வொரு டாட்டூவுக்கும் ஒரு விளக்கம் தந்தான்.

ஃபெலிக்ஸ் ஜெர்மனில தேசிய அளவிலான ஸ்கேட்போர்டிங் சேம்பியன். சில பல நிறுனங்களுக்கு brand ambassador. அதுல கெடைக்கிற பணத்த வெச்சு தான் உலகம் பூரா சுத்துறதா சொன்னான்.. பெரும்பாலும் ஐரோப்பிய ஆஃப்ரிக்க நாடுகள்ல தான் சுத்தியிருக்கான். இந்தியா வர்ரதுக்கு முன்னாடி கானா (Ghana)வுலயும் இன்ன பிற ஆஃப்ரிக்க நாடுகள்லயும் தங்கியிருந்ததப் பத்தி நெறைய பேசுனான். LGBT சமூகத்தினரை கடவுளுக்கு எதிரான சாத்தானின் தூதுவர்களா பாக்குறதா சொன்னான். சட்டப்படியும் அங்கே ஓரினச்சேர்க்கை குற்றம் தானாம், அங்க இருக்குற ரேசிஸம் வேற மாதிரியானது. அவங்கள பொறுத்தவரைக்கும் வெள்ளையர்கள் எல்லாருமே பணக்காரங்க. கைல எப்பவும் காச வெச்சுகிட்டே திரியுறவங்க. யாராவது ஒரு Ghana குடிமகன் ரோட்ல ஒரு வெளிநாட்டு வெள்ளைக்காரர பாத்தாங்கன்னா ”Hey Oburoni (வெள்ளைத் தோல்காரா),you have so much money. Why don't you buy me a car ?"னு கேட்டபடி பின்னாடியே நடந்து வருவாங்களாம். ஆனா ஒருபோதும் டூரிஸ்ட்டுங்க மேல, அதும் white டூரிஸ்ட் மேல கண்டிப்பா வன்முறைய கையாளவே மாட்டாங்களாம். டூரிஸ்ட்டுங்கள அடிச்சிட்டா எங்க தங்களோட நாட்டு மேல மத்த நாடுகள் போர் தொடுத்துடுமோன்னு ஒரு பயம் தான் காரணமாம்.

ஒரு வாட்டி ஃபெலிக்ஸ அன்பா கட்டிப்பிடிச்ச ஒரு கானா காரர் பர்ஸ உருவிட்டாராம். இவன் டக்குன்னு நோட் பண்ணி அவரோட கைய பிடிச்சிருக்கான். அவரு தப்பிக்க முயற்சி பண்ணாம பர்ஸ தரமாட்டேன்னு அடம்பிடிச்சிருக்காரு. போலிஸ் சுத்தமா செயல்படாதுங்குறத தெரிஞ்சதனால இவன் என்ன பண்றதுன்னு தெரியாம "thief..thief.. "னு கத்தியிருக்கான். உடனே உள்ளூர் ஆட்கள் கொஞ்சம் பேரு ஓடி வந்து அந்த பிக்பாக்கெட்ட அடிச்சு ஒதச்சுட்டு பர்ஸ மீட்டு இவன்கிட்ட குடுத்துட்டு திரும்பத் திரும்ப மன்னிப்பு கேட்டாங்களாம். அந்த பிக்பாக்கெட்டும் கடைசில சாரி சொல்லிட்டு போனானாம்.

அப்புறம் பேச்சு weed பக்கம் திரும்புச்சு.  மூளைக்குள்ள இருக்குற டோப்பமைன் சேமிப்பிலிருந்து அப்பப்ப கொஞ்சமா release ஆகி அதுல கெடைக்குற சந்தோஷம், உற்சாகம்லாம் பத்தாம மொத்த டோப்பமைனையும் ஒரே நேரத்துல மூளைக்குள்ள drain பண்ணி (இதப்பத்தி கொழந்த ஒரு கட்டுரைல செமத்தியா விளக்கியிருக்காரு) ஒரு மாதிரி sustained excitementக்கு கொண்டு போறது Marijuana தான்னு சொல்லிட்டு கடைசியா ஒரு இழுப்பு இழுத்து முடிச்சான். பேச்சு மறுபடியும் சர்வதேச அரசியல் பத்தியும் சமூக நீதி பத்தியும் திரும்புச்சு. மக்களுக்கு நியாயம் கெடைக்குறதுக்காக உருவாக்கப்பட்ட நீதி அமைப்புகள் உலகம் பூராவுமே ஒழுங்கா செயல்படாம மக்களுடைய நிம்மதியைக் குலைக்கிறதப் பத்தி ரொம்ப ஆதங்கப்பட்டான் (கைல ஒரு நீதிதேவதை டாட்டூ இருந்துச்சு) கால்ல ஒரு டாட்டூ 'Fick die Polizei' (Fuck the police) ன்னு சொல்லுச்சு. அதுக்கும் விளக்கம் சொல்ல ஆரம்பிச்சான்.

முன்னாடியெல்லாம் ஜெர்மனில போலிஸ் ஆகுறது ரொம்ப கஷ்டம். வருஷக்கணக்காகும் selection,training எல்லாம் முடிய. தகுதியான ஆஃபிசர்ஸ் மட்டும் தான் வெளில வருவாங்க. ஆனா இப்போ மூனு மாசத்துலயே போலிஸ் ஆகிடலாம். இவங்களுக்கு சட்டமும் தெரியல ஒரு மண்ணும் தெரியல. ஏதாவது சின்னதா ஒரு demonstration (போராட்டம்) பொது இடத்துல நடந்தா இவங்களுக்கு எப்படி கையாளனும்னு தெரியாம உடனே கண்ணீர்புகை , அது இதுன்னு வன்முறைல இறங்கிடுறாங்கன்னு கோவப்பட்டு பேசுனான். என் கைல இருக்க ஸ்டீல் வளையத்தப் பாத்துட்டு இதுக்கு பின்னாடி ஏதாவது கதை இருக்கான்னு கேட்டான். ஏண்டான்னு கேட்டா, ஜெர்மனில முதலாளித்துவத்தை வெறுக்கிறவங்க நெறைய பேர் இருக்காங்க. அவங்க யாரவது ஒரு மெர்சிடிஸ் பென்ஸ் காரைப் பாத்தா உடனே கடுப்பாகி அந்த லோகோவ உடைச்சிடுவாங்க. அந்த ஸ்டார உடைச்சு தூக்கிப்போட்டுட்டு வளையத்த பெருமையா ("See, I fucked a Mercedes") கைல மாட்டிட்டு சுத்துவாங்கன்னு ஒரு தகவல சொன்னான்.

இப்படியாக பேச்சு எங்கெங்கேயோ சுத்துனபடி இருந்துச்சு. அப்புறம் ஜித்தின் அவனுடைய UK அனுபவங்கள் பத்தி கொஞ்சம் பகிர்ந்துகிட்டான். அவன் ஒரு பல் மருத்துவன்னு அப்போதான் தெரியவந்துச்சு. சாய்ந்திரம் ஃபெலிக்ஸுக்கு கொடைக்கானல்ல பஸ். அங்கிருந்து பழனி-கொச்சின் போய்ட்டு அடுத்த நாள் நேபாளத்துக்கு ஃப்ளைட் ஏறுறதா திட்டம் வெச்சுருந்தான். ஜித்தினும் நானும் மன்னவனூர்/பூம்பாறை ஏரியாவெல்லாம் கொஞ்சம் சுத்தலாம்னு முடிவுபண்ணோம். ரூமை பூட்டிகிட்டு ஒரு ஃபெலிக்ஸ் கூட நின்னு ஃபோட்டோ எடுத்துகிட்டு கீழ எறங்குனோம். வண்டில ட்ரிபிள்ஸ் போய் ஃபெலிக்ஸ பஸ் ஸ்டாண்ட்ல எறக்கி விட்டுட்டு நானும் ஜித்தினும் மன்னவனூர் கெளம்புனோம். அட்டகாசமான பாதை. அவனும் பைக்கர் தான்ங்குறதனால நான் என்னதான் வளைச்சு வளைச்சு ஓட்னாலும் கொஞ்சம் கூட பயமில்லாம இருந்தான். இருட்ட ஆரம்பிச்சதும் நாங்க பூம்பாறை மட்டும் போய்ட்டு திரும்பிடலாம்னு முடிவு பண்ணோம். அதே மாதிரி பூம்பாறை போய்ட்டு கொஞ்சம் ஃபோட்டோஸ் எடுத்துட்டு. திரும்ப வர ராத்திரி ஆயிடுச்சு. வந்து கொஞ்ச நேரம் திபெத்தியன் மார்க்கெட்ல சுத்திட்டு, ரூம் போகலாம்னு முடிவு பண்ணோம், ஜித்தின் தன் நண்பன் ஒருத்தன பாத்துட்டு அவன்கூட வரேன்னு சொன்னதால நான் ரூமுக்கு கெளம்புனேன்.

அன்னைக்கு ராத்திரி தூங்குனது ரொம்ப நிம்மதியான தூக்கம். ஜித்தின் 1.00 மணிக்கு மேல தான் ரூமுக்கு வந்தான். நான் காலைல எந்திரிக்கவே மணி 9.00 ஆயிடுச்சு. ஒருவழியா குளிச்சு கெளம்பி gear-up பண்ணி ஜித்தினுக்கு பிரியாவிடை சொல்லி அங்கிருந்து கெளம்புனேன். (திரும்பி வந்த கதையெல்லாம் ஃபேஸ்புக்ல பாத்துருப்பீங்க. அதனால மொக்க போடல)
பொதுவா எந்த திட்டமும் இல்லாத பயணங்கள் தான் நெறைய சுவாரஸ்யமான அனுபவங்களையும் புதுப்புது மனுஷங்களையும் நமக்கு அறிமுகப்படுத்தும். அந்த பயணத்த தொடங்கும்போது இருந்த மனநிலை பயணத்தை முடிக்கும்போது மாறியிருக்கும். நிச்சயமா புதுசா எதாவது ஒரு விஷயமாவது கத்துட்டு இருப்போம். இந்தப் பயணமும் இந்த டெம்ப்ளேட் மாறாம தான் முடிஞ்சுது.

பெரும்பாலும் எதாவது லாங் ரைட் போனா, வீட்டுக்கு வந்து ரிலாக்ஸ் பண்ணிட்டு பயணம் பத்தின நினைவுகள அசைபோட்டபடி இந்த பாட்ட கேப்பேன். மனசு ஒரு மாதிரி முழுமையடைஞ்சிட்டதா தோணும்.

I'd rather be a sparrow than a snail

Yes I would, if I could, I surely would

I'd rather be a hammer than a nail

Yes I would, if I only could, I surely would

Away, I'd rather sail away

Like a swan that's here and gone

A man gets tied up to the ground

He gives the world its saddest sound

Its saddest sound

I'd rather be a forest than a street

Yes I would, if I could, I surely would

I'd rather feel the earth beneath my feet

Yes I would, if I only could, I surely would

பயணங்கள் முடிவதில்லை...

பாழ்மனம்

Courtesy: http://drawingschool.net

பாழ்மனம்
மனம் எந்த நொடியில் உடைந்துபோகுமோ
எனத் தெரியாத ஒரு கனத்தில் தான்
ஏதொவொரு பாடல்வரியோ
யாரோ ஒருத்தியின் புன்னைகையோ
எந்தப் பித்தனின் கவிதையோ
ஒரு பழைய புத்தகத்தின் தலைப்போ
காலில் மிதிபடுகிற பூவின் நிறமோ
வெகுதூரத்தில் தென்படும் மலைச்சிகரமோ, மொழிதெரியா ஊர்வழி செல்கிற சாலையோ
ஒரு பழைய மாநகரப் பேருந்தோ
கோவில் வாசலில் குவிந்து கிடக்கிற செருப்புகளில் ஒரு ஜோடி சிகப்பு செருப்புகளோ
ஓர் நிறம் மங்கிய கைக்குட்டையோ
சாலையோர மரத்தில் செதுக்கப்பட்ட ஏதோவொரு பெயரோ
நாடோடியொருவன் விற்றுச்செல்கிற மரவளையல்களோ
’பேரன்பின்’ எனத்தொடங்கி எழுதாமல் விட்ட கடிதம் தாங்கிய கசங்கிய தாளோ
நினைவுகளைச் சுண்டிவிடுகிற ஓர் நறுமணமோ
நுரைத்த காப்பியோடான ஓர் பீங்கான் கோப்பையோ
நிலவில்லாத முழுமையான ஓர் இரவோ
ஒழுங்கற்று கலைந்துகிடக்கிற பொருட்களோடான மேஜையோ

ஏதோவொன்று...
இவைகளில் ஏதோவொன்று

அல்லது புதிதாய் ஏதோவொன்று
நினைவெச்சங்களை சுமந்தபடி வந்து
முழுமையாய்க் கலைத்துப் போட்டு விடுகிறதென்னை...!

முழுதாய்த் தேர.. இன்னும் எத்தனை இரவுகள் தீருமோ..!

யட்சியின் காதல் - Tête-à-Tête

Cortesy: http://cdn.pcwallart.com/images/abstract-painting-wallpaper-2.jpg

கனவில் வந்து கைப்பிடித்து அழைத்துச் சென்ற யட்சிக்கு,

எதிர்பாராத தருணத்தில் கிடைக்கிற அன்பைவிடவும், விரல்கோர்த்து நடக்கிறபோது உள்ளங்கைகளுக்கிடையே உருவாகிற கதகதப்பைவிடவும் ஒரு உன்னதத்தை, ஒரு வெற்றுத்தனியன் அனுபவித்திடக் கூடுமா என்ன ?

மேல் தளங்களில் காடுகளைக் கொண்டிருந்த விநோதக் கட்டடங்களின் பல நூறு படிக்கட்டுகளில் ஏறி இறங்கினோம் நாம். அடர்வனத்தின் அரசிபோல அடர் பச்சை உடையணிந்திருந்த நீ, ஒரு யானையின் சங்கிலியைப் பிடித்திழுத்துச் செல்கிற குழந்தைபோல என் கரம் பற்றியிழுத்துப் போனாய். எத்தனை தூரம் நடந்திருப்போம்; எத்தனைக் காடுகள் கண்டிருப்போம்..! எதுவும் பதியவில்லை எனக்கு. வலியை ரசித்து அனுபவித்துப் பழகியவனாகையால் இன்பத்தை உணரமுடியாது திணறிக்கொண்டிருந்தேன் நான்.  தேவதைகளையும் சாத்தான்களையும் போலல்லாது யாருடைய வரையறைக்கும் உட்படாதவர்கள் யட்சிகள். யட்சியின் அன்பை ஒரு எளியவன் பெறுவது அத்தனை சுளுவா ? வரங்களைப்போலவும், சாபங்களைப்போலவும் வழங்கிவிடமுடியாதது உன் அன்பு. தேடித்தேர்ந்து கூடச்சேர்ந்து மூழ்கித் திளைக்கும் ஒரு பெருங்கடலின் பேரலை நீ. உன்னில் தஞ்சமடைந்த, உடைந்த ஒற்றை மூங்கில் நான்.

கொம்பு தேடாத காட்டுக் கொடி போல,
யுகங்களுக்கொருமுறை பூக்கிற ஒற்றைப் பூ போல,
ஒன்றைப் போல மற்றொரு இறகைக் கொண்டிருக்காத தொலைதேசத்துப் பறவை போல,
மழைக்குப் பின்னான பனி சூழ் பிற்பகலின் மென் வெப்பம் போல,
மனிதத்தடம் இல்லாப் பெருவனத்தின் சுனை நீர் போல,
வார்த்தைகளில் அடங்காத பாடல்போல,
யாழின் நரம்புகளால் மீட்ட முடியாத நாதம்போல,
எல்லாவற்றையும் இழுத்துக் கொண்டு சுழித்தோடுகிற காட்டாறு போல,
ஒற்றைக் கண்ணீர்த் துளியுடன் அரும்புகிற புன்னகை போல,
மலைச்சிகரங்களின் பாறைவெடிப்புகளில் விழுந்தோடுகிற கோடை மழை போல,
பகுத்துக் கூற முடியாத வண்ணத்தின் ஒளிக் கீற்று போல,
எந்த வரைமுறைக்குள்ளும் வர்ணனைக்குள்ளும் அடக்கமுடியாத யட்சி நீ.

எனக்கான நிழலை உன் ஒற்றைத் தொடுகையில் உணர்வேனென நினைந்தேனில்லை. எதிர்பாரா முதல் முத்தத்தின் தருணத்தில் சுற்றம் மறக்கிற பேதைக் காதலன்போல உன் முகம் பார்த்து அந்த அடர்கானகத்தில் உருகித் தொலைந்துகொண்டிருந்தேன் நான். இதயம் படபடக்க, உடல் விதிர்த்து, நரம்புகள் அதிர்கிற அந்த ஒற்றைக் கணமே, கனவுலகுக்கும் நினைவுக்குமான சுவற்றை உடைக்கிற நொடி. யட்சியின் அருகாமை வேறென்ன செய்யும் என்னை?

கனவில் நிகழ்கிற நம் உரையாடல்கள் பெரும்பாலும் குரலற்றவைகள்தான். ஆனாலும் காடதிர நீ சிரிக்கிற ஓசையை உணர்ந்துகொள்ளமுடிகிறது. பிரிவும் பிரிவின் நிமித்தமுமாய்க் கடந்து கொண்டிருந்தவனின் நெடும்பயணத்தில் நினைத்துப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொள்கிற நொடிப் பொழுதுகளை கனவாய்ப் பெற்றவன் எத்தனை அதிர்ஷ்டசாலி தெரியுமா ? ஒரு பிறவி நீச்சலுக்கிடையேயான இளைப்பாறல் அது. ஈரக்கூந்தலோடு, கண்கள் சிரிக்க, காதுமடல் சிவக்கப் பேசுகிறவளின் முன்பு வார்த்தைகளா தோன்றுமெனக்கு ?
உன் முன் முழந்தாளிட்டு உன் பாதத்திலல்லவா முத்தமிடத் தோன்றும்.
என் கண்ணீரும் புன்னகையும் ஒன்றாய்ச் சந்திக்கிற அற்புதக் கணமது.

யட்சிகளைக் குறித்த வர்ணனைகளைக்காட்டிலும் வசீகரமானவள் நிஜ நீ. சிரித்துச் சிவந்த உன்னையன்றி,  சினந்துச் சிவந்தவளைக் கண்டேனில்லை. பறக்க சிறகு வாய்த்தவள் என்னை நடத்தி அழைத்துச் சென்றதேனாம்? அடுத்த கனவிலேனும் என்னைச் சுமந்து பறந்து சென்றுவிடேன். 

கவிஞர்களுக்கும் காவியங்களுக்கும் நடுவே  கடிதத்தில் பேசவிரும்புகிறவனுக்கு, யட்சியின் காதலைவிடவும் எழுத உவப்பானது வேறேது...!! இப்போது உணர்கிற நிறைவு என்றென்றைக்குமான முழுமையா எனத் தெரியாவிட்டாலும், வெறுமையை சற்றேனும் இல்லாமல் ஆக்கிய யட்சிக்கு...

முத்தங்கள்...!!

தேடித் திரிந்தாலும்... 

இன்று தீராக் காதலனாய், 

நான்...!

Courtesy: wallarthd.com

பிரிவன்றிப் பெரிதாய் பிறிதொன்றும் உண்டோ

போகத் திசையற்று

வாய்பேச வக்கற்று

காண வழியற்று

உறுபசியோ டுலவித்திரிந்தபடி

விழுந்தரற்றிப் புரண்டழுது

தன் குருதி தான் கண்டு

வலிமிகுந்து வலிமறத்து

என் செய்து தேற்றுவன்

இந்த பொல்லா புல் மனத்தை

ஆற்றாரும் உண்டோ

தேற்றாரும் உண்டோ

வேறாறும் உண்டோ

பிரிவன்றிப் பெரிதாய்ப் பிறிதொன்றும் உண்டோ...!!?

Underdog கழுகு

Underdog: 

-a competitor thought to have little chance of winning a fight or contest.

-a person or group of people with less power, money, etc. than the rest of society

இப்படித்தான் அர்த்தம் வருது  இந்த வார்த்தைக்கு..!!

பொதுவா “இவன் அதுக்கு சரிப்பட்டு வர மாட்டான் மச்சி..” அப்டின்னு மத்தவங்க மட்டம் தட்ற ஆள Underdogனு சொல்லலாம்.

விளையாட்டு, சினிமா, அரசியல் எல்லாத்துலையும் நீங்க இந்த மாதிரி ஆளுங்கள பாக்கலாம், அவங்ககிட்ட நெஜம்மாவே திறமை இருந்து சுத்தி இருக்குறவங்க மட்டம் தட்றதுனாலேயோ அல்லது சரியான வாய்ப்பு கிடைக்காததுனாலேயோ அவங்க அந்த விஷயத்த சரியா பண்ணாம இருக்கலாம்.ஆனா என்ன பிரச்சனைன்னா போராடி ஜெயிச்சு தன்னை  நிரூபிக்குறவரைக்கும் சுத்தி இருக்கிறவங்க யாருமே நம்பவும் மாட்டாங்க மதிக்கவும் மாட்டாங்க.இந்த மாதிரியானவர்களுக்கு கண்டிப்பா ஒரு நோக்கம் இருக்கும்.அதை அடியுறதுக்கான பாதை எப்படிப்பட்டது... யார் என்ன சொல்லுவாங்க... நாம சரியான திசைலதான் போறோமான்னு எந்தக் கேள்விக்கும் பதில் தெரியாது. அதப்பத்தின கவலையும் இருக்காது.

 எனக்கு இப்படியான underdogs மேல ஒரு தனிப்பாசம் உண்டு. ஸ்கூல் படிக்கும்போது நானும் என்ன ஒரு underdogஆ நெனச்சுகிட்டது ஒரு காரணமா இருக்கலாம்.Physically ரொம்ப வீக்கான பையன். மூக்குக் கண்ணாடி வேற (1000+ பசங்க படிச்ச ஸ்கூல்ல நான் ஒருத்தன்மட்டும் தான் கண்ணாடி.. அப்போ எங்க ஊர்ல இதான் நெலம) So பசங்க எந்த விளையாட்டுலயும் சேத்துக்க மாட்டாங்க. சேத்தாலும் ஒப்புக்கு சப்பானி இல்லேன்னா umpire தான். இவனுங்க என்ன விளையாண்டாலும் நான் அம்ப்பயர் தான். கடுப்பா இருக்கும். திடீர்னு டெய்லியும் க்ரவுண்ட்ல ஓடலாம்னு ஆரம்பிப்பேன். ஒரு ரவுண்டு ஓடி முடிக்கிறதுக்கு முன்னாடியே மூச்சு இரைக்கும். அப்படியே மண்ல படுத்துகிட்டு அந்த ஆசைய விட்ருவேன். Kho kho டீம்ல போய் சான்ஸ் கேப்பேன். பி.டி வாத்தியார் கண்ணாடி..போடான்னு விரட்டி விட்ருவாரு. பசங்க விளையாடும்போது கூடப் போயி ஓடி விழுந்து வாரி முட்டிய தேச்சுட்டு வருவேன். 

லாங் ஜம்ப் தாண்டுறேன்னு தாண்டி   கண்ணா பின்னானு லேண்ட் ஆகி உள்ளங்கால் கிழிஞ்சு வருவேன். ஸ்கூல் க்ரவ்ண்ட் ஓரத்துல கெடக்குற டபுள் பார்ல தெனமும் போய் தலைகீழா தொங்கிகிட்டு பல்டி அடிச்சுட்டு கெடப்பேன். கையெல்லாம் தேய்ஞ்சு போவும். ஒரு கட்டத்துல கடுப்பாகி இது எதுவுமே நமக்கு வராதுன்னு முடிவு பண்ணி இலக்கிய மன்ற போட்டிகள்னு எங்க ஸ்கூல்ல நடக்குற எல்லா போட்டியிலயும் பேர் குடுத்து கலந்துக்க ஆரம்பிச்சேன். கதை, கட்டுரை, ஓவியம், பாட்டு, பேச்சு,  வினாடி-வினா, பக்தி இலக்கியங்கள் ஒப்புவித்தல், பாவேந்தர் கவிதைகள் ஒப்புவித்தல், அது இதுன்னு ஒன்னு விடாம கலந்துக்கவும் செஞ்சேன். பத்துல கலந்துகிட்டா எட்டு போட்டில கண்டிப்பா பரிசு அடிப்பேன். ரெண்டுலேர்ந்து மூனு முதல் பரிசாவது வரும். ஆண்டு விழால நம்ம பேர படிச்சு நாம ஸ்டேஜ் ஏறி பரிசு வாங்குறது இருக்கே அது ஒரு தனி சுகம். அன்னைக்கு பெத்தவங்க மத்தவங்க எல்லார் முன்னாடியும் நாம தான் ஹீரோ. அப்புறம் வருஷா வருஷம் அந்த obsession அதிகமாகி ஒரு கட்டத்துல படிப்ப விட இந்த காம்படிஷன் தான் முக்கியம்னு யோசிச்சு பன்னெண்டாவதுல புட்டுக்குற வரைக்கும் அடங்கல.

யாருக்கு எதை நிருபிக்குறதுக்காக இதப் பண்ணோம்னு யோசிச்சா இப்பவும் தெரியல. இப்ப யோசிச்சாலும் கல்லூரி, வேலை, வாழ்க்கைன்னு எந்த இடத்துலயும் என்னோட இந்த கேரக்டர் மாறவே இல்ல. எப்பவும் ஏதாவதொரு வகைல எதையோ competitiveஆ பண்ணி அதுல ஜெயிக்கிற அந்த சந்தோஷத்த அனுபவிச்சபடி போய்க்கிட்டே இருக்கேன். அது எனக்கு வெற்றியா இல்லையாங்குறதப்பத்தி மத்தவங்க என்ன யோசிக்கிறாங்கன்னு கருத்துல எடுத்துக்காம விட்ருவேன். 

 ரைட்டு எங்கேயோ ஆரம்பிச்சு எங்கேயோ போய்ட்டேன். எதையாவது பாத்தா படிச்சா உடனே நம்மள அந்த எடத்து வெச்சுப் பாக்குறதுதான நம்ம புத்தி. பொதுவா biopicனாலே மொக்கையா (சில விதிவிலக்குகள் தவிர்த்து) தான் இருக்கும். அதுவும் விளையாட்டு வீரர்னா கேக்கவே வேணாம். இந்த மாதிரி underdog sports teams and sports people பத்தி ஹாலிவுட்ல நூற்றுக்கணக்கான படங்கள் வந்துருக்கு. பெரும்பாலும் ஒரே டெம்ப்ளேட் தான்.அப்படியான ஒரு படமா நெனச்சு தான் இந்த படத்த டவுன்லோட் பண்ணேன்.

Michael Edwards. இங்கிலாந்துல சாதாரண குடும்பத்துல பொறந்த சாதாரணமான பையன் தான். ஒலிம்பிக்ல கலந்துகிட்டு நாட்டுக்காக மெடல் வாங்கனும்ங்குறது தான் கனவு. ஒரு கட்டத்துல அப்படி இப்படி மனசு மாறி Ski-jumping தான் தனக்கான sportனு முடிவு பண்றாரு. அப்பா அம்மா வழக்கம்போல பையன நெனச்சு ரொம்ப வருத்தப்படுறாங்க. சுத்தி இருக்குறவங்களுடைய கேலி கிண்டலுக்கு நடுவுல குளிர்கால ஒலிப்பிக் போட்டில ski-jumping தகுதி அடைய என்ன பண்ணனும்னு யோசிச்சு ரொம்ப வருஷமா இங்கிலாந்துலேர்ந்து யாருமே ski-jumping ல கலந்துக்காம இருக்குறதுனால விதிமுறைகள் மாறாம இருக்குங்குறத தெரிஞ்சுக்கிட்டு அந்த தூரத்த தாண்டிடுறாரு. ஆனாலும் இங்கிலாந்து ஒலிம்பிக் கமிட்டி இவரு ஒலிம்பிக் போகக் கூடாதுன்னு முடிவு பண்ணி தகுதிக்கான தூரத்த இன்னும் அதிகப்படுத்திடுறாங்க. மனச விடாம தானே பயிற்சி எடுத்து கண்டபடி விழுந்து அடிபட்டு வேறொரு வாழ்ந்து கெட்ட பயிற்சியாளர் (நம்ம வுல்வரின் புகழ் Hugh Jackman) ஒருத்தரோட உதவியால ஒரு வழியா அந்த குறிப்பிட்ட தூரத்த தாண்டி ஒலிம்பிக் போட்டிக்குத் தகுதியடைஞ்சு 1988ஆம் வருஷம் கனடாவுல நடந்த போட்டியில கலந்துக்குறாரு.

அவரு ஜெயிச்சாரா இல்லையா... அட்லீஸ்ட் அடிபடாம வந்து சேர்ந்தாரா... 70 மீட்டர் தாண்டுறதுக்காக பயிற்சி எடுத்துட்டு 90 மீட்டர் உயரத்தையும் தாண்டனும்னு ஆசைப்பட்டா என்னாகும்..?? அவ்வளவு கஷ்டத்துக்கப்புறம் ஒலிம்பிக் போட்டியில கலந்துகிட்டதுக்கு ஏதும் பிரயோஜனம் இருக்கா இல்லையா...?

Courtesy: historyvshollywood.com

இதையெல்லாம் படத்த பாத்து தெரிஞ்சுக்கங்க...!!

கடைசில நீங்களே ஏதோ பெருசா சாதிச்ச மாதிரி ஒரு சந்தோஷம் வரும். கொஞ்சம் எமோஷனல் பார்ட்டியா இருந்து கண்ல ரெண்டு சொட்டு தண்ணி கூட வரலாம்...!!

Eddie the eagle..!!  ட்ரெய்லர் இங்க...!!

புல்லட் டைரி - அடைமழை... ஆகும்பே... அட்டகாசம் - 3

V11 குழும நண்பர்கள் அடுத்த நெடுந்தூரப் பயணம் போக இடம் முடிவு செய்தபோது நாம் பரிந்துரைத்தது இரண்டு இடங்கள். ஒன்று கூர்க்.. மற்றது ஆகும்பே. ஆகும்பே கர்நாடக மாநிலத்தின் ஷிமோகா மாவட்டம் தீர்த்தஹள்ளி அருகே உள்ள ஒரு மழைக்காடுகள் நிறைந்த மலைப் பகுதி. Land of King Cobras எனவும் Cherapunji of south என்றும் அழைக்கப்படுகிற இடம். பெங்களூரிலிருந்து கிட்டத்தட்ட 360 கிலோ மீட்டர்கள். நாங்கள் தேர்ந்தெடுத்த பாதையே கொஞ்சம் சுத்தலான வழிதான். ரத்தினா அண்ணன், பிரபாகரன், துபாய் சுரேஷ் அண்ணன், அருண்,போபண்ணா சார் ஆகியோர் மட்டும் முதல் நாளே கிளம்பி பெங்களூரு சென்று தங்களுடைய சொந்த வேலைகளை முடித்துக் கொண்டு எங்களுக்காக தொப்பல்லபுராவில் காத்திருந்தார்கள்.

ஆகஸ்ட் 14ஆம் தேதி அதிகாலை 3.30க்கு விருகம்பாக்கம் V11 ஷோரூமிலிருந்து புறப்படுவதாக இருந்தது.முதல் நாள் இரவிலிருந்து எல்லாவற்றையும் தயார் செய்வதிலேயே நேரம் கடந்து விட்ட படியால் சுத்தமாக தூக்கமில்லை 2.30க்கெல்லாம் வண்டியில் saddle bagஐ கட்டிவிட்டு எப்படா விடியுமெனக் காத்திருந்தேன்.இந்த ரைடுக்கு ஹரி தான் லீட் என ஏற்கனவே முடிவு செய்யப்பட்டிருந்தது. அவரும் முன்னதாகவே எந்தெந்த ஊர்கள் வழியாக போகப் போகிறோம் ; எந்த வழியாக திரும்ப வரப்போகிறோம்; என பட்டியல் போட்டு ரூட் மேப்போடு அனுப்பிவைத்திருந்தார். கிட்டத்தட்ட 750 சொச்சம் கிலோமீட்டர்களை கடக்க வேண்டி இருந்ததால் நிறைய திட்டமிடல் அவசியமாக இருந்தது.


ஒருவழியாக எல்லோரும் வந்து சேர்ந்து கிளம்பும்போது மணி 4.30ஐத் தொட்டிருந்தது.குடியாத்தம், சித்தூர் தாண்டி வந்து காலை உணவுக்காக விஜயபுரா வந்து சேர்ந்தோம். காலை உணவை முடித்துவிட்டு கோலார் வழியாக தொட்டபெல்லபுரா தாண்டி தெபஸ்பேட் வந்து சேரும்போது மணி மதியம் 12.00.முந்திய நாள் கிளம்பி வந்த ஐவர் அணி தங்கியிருந்த ஹோட்டல் முன்பு எல்லோருடைய வண்டிகளையும் பார்க் செய்து விட்டு கொஞ்ச நேரம் ஓய்வெடுத்தோம். அப்போது தான் ஒரு பெரிய ஆப்பு வந்து எங்கள் பயணவேகத்துக்கு முட்டுக்கட்டை போட்டது. அருணுடைய desert storm 500ன் இஞ்சின் சிலிண்டரில் ஏதோ பிரச்சனை ஏற்பட்டிருந்தது தெரிய வந்தது. அதற்கான உதிரி பாகங்கள் வந்து வண்டி சரியாகிற நேரத்தில் எல்லோரும் மதிய உணவை அங்கேயே முடித்து விடலாமென திட்டமிட்டோம்.சாப்பிட்டு முடித்து கொஞ்சம் ஓய்வெடுத்துவிட்டுக் கிளம்பத் தயாராகும்போதும் அருணுடைய வண்டி பிரச்சனை சரியாகாததால் அருணும் சுரேஷ் அண்ணனும் மட்டும் அடுத்த நாள் அதிகாலை கிளம்பிவருவதாக சொன்னார்கள்.மற்றவர்கள் அங்கிருந்து கிளம்பினோம்.





மாலை வெயில் மின்ன ஹிரியூர், சிரா வழியாக நெடுஞ்சாலைகள் அல்லாத அழகான பாதைகளின் ஊடே பயணிக்கத் தொடங்கினோம்.அங்கங்கே நிறுத்தி தேனீர் மட்டும் அருந்திவிட்டு பயணத்தைத் தொடர்ந்தோம். இருட்டுகிற வேலையில் ஹோசதுர்கா தாண்டி பத்ராவதி வந்து சேர்ந்தோம். செக்போஸ்ட்டில் எண்ட்ரி போட்டுவிட்டு ஒரு நீண்ட நெடும் மலைப் பாதை வழியான பயணத்தை எதிர்நோக்கியபடி இஞ்சின்கள் உறும ஆரம்பித்தன

மெலிதாக மழை தூற ஆரம்பித்தவுடனேயே அத்தனை பேரும் ரெயின் கோட்டும் saddle bagக்கான ரெயின் கவரையும் அணிவித்து/அணிந்துகொண்டு கிளம்பினோம். இதற்கு மேல் நிறைய மலைப்பாதைகளை வேறு எதிர்நோக்கியிருந்தோம்.மழை, இருட்டு, மலைப்பாதை அத்தனையும் சேர்ந்து உள்ளுக்குள் மெலிதாக திகிலைக் கிளப்பியிருந்தது எனக்கு. முந்தைய நாள் தூங்காமல் போனதன் விளைவை உடல் காட்ட ஆரம்பித்தது. கண்ணிமைகள் கனக்கத் தொடங்கின.தங்குமிடம் போய்ச் சேர்ந்தால் போதுமென வெறுப்போடு வண்டியோட்ட ஆரம்பித்தேன். பிற ரைடர்களை முன்னே போகவிட்டு நான் வேகம் குறைக்க ஆரம்பித்தேன்.கடைசியாக நான், ரத்தினா அண்ணன், பிரபா, தீன், ஆனந்த் நாயர் ஆகியோர் மட்டும் தான் பின்னே சென்று கொண்டிருந்தோம் . அவ்வப்போது முன் செல்லும் லாரிக்காரர்களிடும் ஹெட்லைட்டில் கெஞ்சி வழி கேட்டு முன்னேற வேண்டியிருந்தது ஒரு கட்டத்தில் எனக்கு முன்னே பின்னே யார் இருக்கிறார்கள் என்றே தெரியாமல் போனது . கழுத்துக் கயிற்றில் இருந்து தன்னைத் தானே விடுவித்துக் கொள்ளும் கன்றுக் குட்டிபோல என் வண்டி எனது கட்டுப்பாட்டிலிருந்து மிக மெதுவாகத் தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு ஒரு வளைவில் தார்ச்சாலையை விட்டுக் கீழே இடதுபக்க மண்பாதையில் இறங்கியது. நான் அரைமயக்கத்துல் காலூன்றி செய்வதறியாது அப்படியே நின்றேன். பின்னே வந்து கொண்டிருந்த ரத்னாவும் பிரபாவும் பதறியடித்து வண்டியை நிறுத்திவிட்டு என்னை பிடித்தார்கள். வண்டியை சாலையில் ஏற்றிவிட்டு .ஒரு கேன் முழு Redbullஐ அருந்தவைத்தார்கள்.

”தம்பி..வண்டிய திருவாத.. என் டெயில் லேம்ப்ப மட்டும் அப்படியே ஃபாலோ பண்ணி வா. பொறுமையாவே போவோம். பசங்க எங்க இருக்காங்களோ அங்க வண்டிய வேற ஆள்ட்ட மாத்திவிட்டுட்டு நீ வேற வண்டியில பில்லியனா வரலாம்.. “ ரத்னா அண்ணன் சொன்னது எங்கோ தொலைவில் கேட்டது எனக்கு. பொறுமையாய் உருட்ட ஆரம்பித்தேன் கிட்டத்தட்ட 18 மணி நேரத்துக்குமேல் வண்டியோட்டிருந்தோம் எல்லோருமே. ஒரு இடத்தில் முன்னே சென்ற நண்பர்கள் எங்களுக்காக காத்திருந்தார்கள்.மணிப்பூர் பையன் சஞ்ஜீப்பிடம் என் பைக்கைக் கொடுத்துவிட்டு நான் சதீஷ் அண்ணன் வண்டியில் பில்லியன் ஏகினேன். என்னைத்தவிர பிரபாவும் சதீஸ் அண்ணனும் மட்டுமே எலெக்ட்ரா வாசிகள். மற்ற எல்லோருமே தண்டர்பேர்ட்/க்ளாசிக் தான். நான் அவர் தோளைப் பிடித்தபடி உட்கார்ந்திருந்தேன். இன்னும் 20 சொச்சம் கிலோமீட்டர்கள் போக வேண்டுமென பேசிக் கொண்டார்கள்.


எக்சாக்ட்லி இந்தக் காட்சி தான். இந்த இடத்திலிருந்து பாருங்கள்

என் ஹெல்மெட் வைசர் மூடியபடியே இருந்தது. கண்டென்சேஷனால் வைசரின் உட்பக்கம் ஆவி படர்ந்தது. வெளியே மழை.எனக்கு அரைத்தூக்கம். சதீஷ் அண்ணன் வண்டியைக் கிளப்பியதும் சாலையின் மின்விளக்குகளின் ஒளி மட்டும் மங்கலாக பின்செல்ல ஆரம்பித்தது.இஞ்சின் சத்தம் தவிர்த்து வேறெதுவும் காதில் விழவில்லை.ஒவ்வொரு வளைவிலும் வண்டி சாய்ந்து திரும்புவதை உணர முடிந்தது. இண்டர்ஸ்டெல்லார் படத்தில் கூப்பர் தன் விண்கலதோடு கருந்துளைக்குள் புகுந்து தன்னை விடுவித்துக் கொள்வாரில்லையா.. கிட்டத்தட்ட அதே காட்சியை என்னால் உணர முடிந்தது.வண்ணங்கள்.. வெளிச்சம்.. இருட்டு.. மழை.. இஞ்சின் சப்தம்.. சாலையின் வளைவுகள்..அரை மயக்கம்.. வேறெதுவுமில்லை. அந்த 18 கிலோமீட்டர்கள் ஏதோ கருந்துளைக்குள் நுழைந்த யுகப்பயணம் போலத் தோன்றியது.ஒருவழியாக ரிஸார்ட் வந்து சேர்ந்தோம்.

அதிகாலைக்கு கொஞ்சம் முந்திய மூன்று மணி இருள்.வண்டியை பார்க் செய்துவிட்டு ரைடிங் கியர்களைக் களைந்து ட்ராக்ஸ் ஷார்ட்ஸுக்கு மாறி அவரவர்க்கு பிடித்து உணவுப் பதார்த்தங்களோடு காரிடரில் அமர்ந்தோம். கடகடவென உண்டு முடித்து அறைகளில் கட்டிலில் விழும்போது மணி 4.30க்கு கொஞ்சம் அதிகம்.முதுகும் தோள்களும் ”என்னம்மா இப்டி பண்றீங்களேம்மா” எனக் கதறின.. ஒருவழியாய் உறங்கினேன்.

திரும்பிவந்ததே தனி கதை - அதனால 3.1ல தொடரும்...

முகம் தெரியாதோரின் இறுதிச்சடங்குகள்

http://hdwpics.com/

முகம் தெரியாதவரின் மரணங்களை நான் எப்போதும்
ஏற்றுக்கொண்டவனில்லை

ஆணோ பெண்ணோ வயோதிகரோ குழந்தையோ வளரிளம்பருவமோ
யாராய் இருந்தாலும்

அவர்தம் மரணச் செய்தி என் காதுகளை எட்டாதிருக்க விரும்புகிறேன்

முகம் தெரியாதவரின் மரணம் என்னைப் பித்துப் பிடிக்கவைப்பதனால் அல்ல

முகம் தெரியாதவரின் மரணம் என்னை அழவைப்பதனால் அல்ல

ஆனாலும்

அறியாத ஊரில், பழகாத தெருவில், முகவரி இல்லாத வீட்டில்,

அடையாளமில்லா பலருடன்

அழுதபடி நடந்துசெல்ல எனக்கு வலிமையில்லை

உறவில்லாத பிரிவுக்கு விளக்கம் சொல்லி

கண்ணீருக்குக் காரணம் சொல்ல எனக்கு விருப்பமில்லை

முகம் தெரியாதவரின் இறுதிச்சடங்குகளை வெறுக்கிறேன்

தயவுசெய்து மரண அறிவிப்புகளை எனக்குச் சொல்லாதிருங்கள்.

புல்லட்டுப் பாண்டியின் கதை

பெரும்பாலானவங்களுக்கு மோட்டர்பைக் மேல ரொம்ப சின்ன வயசுலயே ஒரு விருப்பமும் ஆர்வமும் வந்துடும்.அதுக்குக் காரணமா நம்ம அப்பாவுடைய ஸ்கூட்டரோ, இல்ல மாமாவுடைய  யமஹாவோ எதுவா வேணா இருக்கலாம். எனக்கு அப்டி மொத மொதல்ல அறிமுகமானது ராஜ்தூத் வண்டிதான். (வழக்கம்போல) என் தாய் மாமாவுடைய வண்டி அது. சாவித்துவாரம் ஹெட்லைட் மேல இருக்கும். சாவி சின்னதா சுத்தியல் மாதிரி தலைல ஒரு கொண்டையோட இருக்கு. சின்ன வயசுல, டேங்க்ல பெட்ரோல் வாசனைய மோப்பம் பிடிக்கிறது, ஸ்டாண்ட் போட்ட வண்டி மேல ஏறி போஸ் குடுக்குறதுன்னு எல்லா கிறுக்குத் தனமும் பண்ணிருக்கேன்.வித்தியாசமான சத்தம் அந்த வண்டியோடது.மாமாவுடைய மொத்த குடும்பத்துக்கு எமோஷனலி வெரி அட்டாச்டு வண்டி.

 அப்புறம் ரொம்ப கவர்ந்த வண்டின்னா அது யமஹா தான்.80கள், 90கள்ல பிறந்தவங்கள்ல யமஹா RX 100ஐ பிடிக்காதுன்னு இதுவரைக்கும் யாரும் சொல்லிக் கேட்டதில்ல.அந்த இஞ்சின் சத்தமும், உறுமலும்...! வாய்ப்பேயில்ல. நான் மொத மொதல்லப் பாத்தது எங்க ஊர்ல ஒரு மெடிக்கல் ஷாப் ஓனர் பையன் ஓட்டிதான். சும்மா தாறுமாறா பறப்பாப்ள.

இதுல அந்த பைலட் வண்டிங்க இல்ல :( :(

புல்லட் எனக்கு அறிமுகமானது ரொம்ப லேட்டுதான்.ஆனாலும் எல்லாரையும் போல அந்த வண்டியை தனியா கவனிக்க வெச்சது அந்த ’டுப்...டுப்..டுப்..’சத்தம் தான். திருவாரூர் அல்லது சுத்துவட்டார மக்களுக்கு அங்க நடக்குற காணும் பொங்கல் மோட்டார்சைக்கிள் ரேஸ் பத்தி கண்டிப்பா தெரிஞ்சிருக்கும் .100சிசி மொபெட்டுகளுக்கான பந்தயம் நடக்கும் போது அந்த வண்டிகள்லாம் வர்ரதுக்கு கொஞ்ச நேரம் முன்னாடி ரோட்ல ரெண்டு பக்கம் நிக்கிற கூட்டத்தை ஒழுங்குபடுத்தவும் ஒரு பாதுகாப்புக்காகவும் ரெண்டு பேர் புல்லட்ல செம்ம வேகமா வருவாங்க. அந்த வண்டிகளுக்கு பைலட் வண்டின்னு பேரு.அது வந்தா பின்னாடி ரேஸ் வண்டி வரப்போகுதுன்னு புரிஞ்சுக்கலாம்.அந்த ரெண்டு புல்லட்டும் சும்மா அதிர அதிர வரதப் பாத்து ஊரே வாயப் பொளக்கும். அத ஓட்டுறதுக்கு உள்ளூர் அரசியல்வாதிகளுடைய ஜம்போ பாடிகார்ட்ஸ் மத்தியில செம்ம போட்டி நடக்கும். அப்படியாப்பட்ட ஒரு காணும் பொங்கல் ரேஸ்ல தான் நான் மொத மொதல்ல புல்லட்டப் பாத்தது. அப்போ எங்கப்பாட்ட இருந்தது வெஸ்பா ஸ்கூட்டரு.Obviously மனசு புல்லட் பக்கம் சாய்ஞ்சுடுச்சு.இப்படியாக என் வாழ்க்கைல நான் மூனாவதா பாத்து அசந்த புல்லட்டு.. என் மனச முழுசா ஆக்கிரமிக்க ஆரம்பிச்சுது.

ஸ்டாப் ப்லாக்ல... நான் இப்போ பெரிய பையன் ஆயிட்டேன்.காலேஜ் போக ஆரம்பிச்சாச்சு.ஆனாலும் வண்டி வாங்கவுமில்ல ஓட்டவும் கத்துக்கல.என் தோஸ்த்து சிவாவுடைய கேலிபர்ல தான் வண்டியோட்டிக் கத்துகிட்டதெல்லாம்.அப்போ சிவராஜ்னு இன்னொரு பங்காளி ஒரு யமஹா RX100 வாங்குனான்.என் வாழ்க்கைல மறுபடி வந்துச்சு யமஹா.வண்டிய வாங்குன அசல் விலைய விட 23 மடங்கு அதிகமா செலவு பண்ணிருப்பான் அதுக்கு.அத்தன ஆக்சிடண்ட். அத்தன் ரீமாடல்.அந்த வண்டிய அப்போ எனக்கு ஸ்டார்ட் மட்டும் தான் பண்ண முடியும். கியர் போட்டு க்ளட்ச்ச விட்டா வண்டி ஆஃபாயிடும்.கருமம்...!அவ்ளோ சென்சிடிவ் அது.செம்ம பிக்கப் வேற. எல்லாரும் தாறுமாறா கலாய்ப்பானுக.வண்டிய நீ ஒரு பத்தடி மூவ் பண்ணிட்டேன்னா ஒரு நாள் பூரா உங்கிட்டயே குடுத்துடுறேன்னு எம்மேல நம்பிக்கையா பெட்டு வேற கட்டுவான் சிவராஜ்.நமக்கு... ஊஹும்... ஸ்டார்ட்டு....கியரு..க்ளட்ச்சு... டுஜுக்; ஸ்டார்ட்டு....கியரு..க்ளட்ச்சு... டுஜுக்; போகாது ஜீவாஆஆஆ தான்.

அப்போ எங்க க்ருப் பசங்கள்ல புல்லட் ஓட்னவங்க ரெண்டே பேர் தான்.ஒருத்தன் திலீபன்.இன்னொருத்தன் விஜய். திலீபன் ஸ்கூல் படிக்கும்போதே புல்லட்ல போறவன்.பட்டைய கெளப்புவான்.அப்போ அவ்வளவா பழக்கமில்ல.ஆனா ஏரியால அடிக்கடி பாப்பேன். விஜய் ஓட்டுனது அவன் ஃப்ரெண்டோட புல்லட்டு; 86 மாடல் - சும்மா ரதம் மாதிரி இருக்கும்.அப்பப்போ பசங்க தங்கியிருந்த ரூம்க்கு எடுத்துட்டு வருவான்.அவன்கிட்டேயும் கெஞ்சுவேன் ஒரு ரவுண்டு டா ன்னு. இந்தான்னு வண்டிய கைல குடுத்துட்டு.. செண்டர் ஸ்டாண்ட் போட்டுடு.சாவியக் குடுத்துர்ரேன்னு சொல்லுவான்.அப்போ நா இருந்த பாடி கண்டிஷனுக்கு  (56 கிலோ) வண்டிய என்னால தாங்கிப் பிடிக்கவே முடியாது.சோ.. மூஞ்ச தொங்கப்போட்டுட்டு வண்டியக் குடுத்துடுவேன்.

அடுத்த ஸ்டாப் ப்லாக்...!காலேஜ் முடிஞ்சு சென்னைப் பயணம்...மொதல் வேல... வேற வேல... வீடு மாற்றம்..ஏரியா மாற்றம்... ஃபேமிலி ஷிஃப்டிங்.எல்லாம் ஆச்சு.அப்பவும் நான் வண்டி வாங்கல.MTC அண்ட் எலெக்ட்ரிக் ட்ரெய்ன் துணைன்னு பொழப்பு போச்சு.அப்போ எங்க அத்தாச்சிக்கு கல்யாணமாகி எங்க வீட்டுக்கு பக்கத்து தெருவுல குடிவந்தாங்க. எங்க அண்ணன் புது மாப்பிள்ளை, அது வரைக்கும் பேச்சுலரா தங்கியிருந்த வீடு அது. அவர் ஒரு வண்டி வெச்சுருந்தாரு. கறுப்புக் கலர்..ஷார்ட்டா.. கொஞ்சம் பழசா.. வேறென்ன.. சாட்சாத் யமஹாவேதான். ஆனா RX-135.சரி அண்ணன் வண்டிக்கும் உனக்கும் என்ன சம்பந்தம்னு கேட்டீங்கன்னா.. கனெக்‌ஷன் இருக்கு. அண்ணன் ஃபேமிலிமேன் ஆகிட்டதால புது வண்டி வாங்க வேண்டிய peer pressure. So, ஒரு புது பச்சை passion வந்து எறங்குச்சு.அப்புறம் யமஹாவை யாரும் சீண்டல. எங்க வீடு பக்கம்ங்குறதுனால அண்ணன்கிட்ட கெஞ்சிக் கூத்தாடி அடிக்கடி ஒட்டிட்டு போய்டுவேன். என் மச்சான் சென்னை வரும்போது மட்டும் நானும் அவனும் சேந்து சுத்துவோம்.மத்த நேரத்துல எங்க வீட்லதான் இருக்கும். 

இந்த RX135யா நான் ஓட்டுன அந்த டைம் பீரியட் ஒரு மிக மிக முக்கியமான காலகட்டம் எனக்கு. சென்னைய நெறைய சுத்தவேண்டியிருந்துச்சு.மறக்க முடியாத சில அதிகாலை ரைடெல்லாம் அதுல தான்.அதனால அந்த வண்டி கூட ஒரு மாறி எமோஷனலா அட்டாச் ஆகியிருந்தேன். அப்புறம் வேற காரணங்களால அந்த வண்டி சொந்த ஊரான பாண்டிச்சேரிக்கே பயனமாச்சு.நான் மறுபடியும் பைக்கில்லாத பக்கியா.. தனிமரமா நின்னேன்.லவ் ஃபெயிலியரானவங்க கொஞ்ச நாள் எந்த ஜோடியப் பாத்தாலும் கடுப்பாகுற மாதிரி எந்த வண்டியப் பாத்தாலும் உக்கிரமா மொறச்சுட்டு மூஞ்ச திருப்பிக்குவேன்.அப்புடியே சில வருஷங்கள் போச்சு.வேற ஆஃபிஸ் மாற வேண்டிய நேரம்.

குருவிக்குக் கூட கூடு இருக்கிறது..உங்களுக்கென்று ஒரு வீடு வேண்டாமா ரேஞ்சுல பார்க்குமிடமெங்கும் நீக்கமற பைக் விளம்பரங்கள்.சரி எதானாலும் ஆச்சு இந்த வருஷம் வண்டி வாங்கியே தீரனும்னு கொஞ்சம் காசு சேக்க ஆரம்பிச்சேன்.அதுவும் புல்லட்டே தான் வாங்கனும்னு முடிவு பண்ணேன்.அம்மா அப்பாவும் உன் இஷ்டம்ப்பான்னு க்ரீன் சிக்னல் குடுத்துட்டாங்க.சில மாதங்கள்...ஓரளவு டீசன்ட் அமவுண்ட் சேந்ததும் வண்டி ரேட் விசாரிக்க ஆரம்பிச்சேன். அடுத்த பகீர்.நான் சேத்த அமவுண்டு வண்டியுடைய மொத்த விலைல 40% தான்.ரைட்டு லோன் போடுவோம்னு முடிவு பண்ணி லோனப் போட்டு, ஒருவழியா துட்டு ரெடி பண்ணிட்டு அம்மாவக் கூட்டிட்டு விருகம்பாக்கம் புல்லட் ஷோரூமுக்கு போனேன். எல்லா மாடலையும் வளைச்சு வளைச்சு பாத்துட்டு..ஆங் இதெவ்ளோ,,, ஓகோ..செல்லாது செல்லாது..ன்னு ஒவ்வொன்னா ஒதுக்கி.. கடேசியா Black Electra ன்னு முடிவு பண்ணி புக் பண்ணா...அடுத்த குண்டு; மூனு மாசம் வெய்ட்டிங்.சரி பரவால்லன்னு புக் பண்ணியாச்சு.நிச்சயதார்த்தம் முடிஞ்சு கல்யாணத்துக்குக் காத்திருக்குற ஃபீலிங்கு.என் அதிர்ஷ்டம் புக் பண்ணி பதினெட்டாவது நாள் ஷோரூம்லேர்ந்து ஒரு ஃபோன் கால்.”சார் உங்களுக்கு முன்னாடி புக் பண்ணவரு லோன் அரேஞ்ச் பண்ணல.நீங்க கேஷ் ரெடியா வெச்சுருந்தீங்கன்னா நாளைக்கே வண்டிய எடுத்துக்கலாம்”னு காதுல தேனை பாய்ச்சுனாங்க. என்ன ஒரு ஆனந்தம் எனக்கு.. தக தகன்னு குதிச்சு ஒடிப்போய் FD போட்ருந்த மொத்த துட்டையும் தொடச்சு எடுத்து.செக் ரெடி பண்ணிட்டு அன்னைக்கு சாய்ந்திரமே ஷோரூம்ல குடுத்துட்டேன்.ரெஜிஸ்ட்ரேஷனுக்கு மூனு நாள் ஆகும்னு சொன்னாங்க. என்னடா இது சுதர்சனுக்கு வந்த சோதனைன்னு நொந்துகிட்டு இன்னொரு மூனு நாள் தானன்னு பல்லக் கடிச்சுகிட்டு வெய்ட் பண்ணேன். 

கடேசியா..அந்த நாளும் வந்திடாதோன்னு ஏங்குன அந்த நாள் வந்துச்சு.எனக்கே எனக்குன்னு நான் வண்டி வாங்குன..அதுவும் புல்லட்டே வாங்குன நாள்.காலைலேயே ஃபோன் பண்ணிட்டாங்க வந்து வண்டிய எடுத்துக்கச் சொல்லி. சாயந்திரமா என் ஃப்ரெண்டு சந்தோஷ கூப்டுகிட்டு அங்க போனேன். இஞ்சியர் சின்னதா ஒரு ஹேண்ட்லிங் இன்ஸ்ட்ரக்‌ஷன் அண்ட் இண்ட்ரோ குடுத்து முடிச்சுட்டு.வண்டி சாவிய என் கைல குடுத்தாரு. நான் அத சந்தோஷ் கைல குடுத்து ‘மாப்ள..வண்டிய எறக்குடா’ன்னேன்.’டேய்.. சும்மா நீயே எறக்குடா.. ஏறு இந்தா’ன்னு திருப்பி என் கைல குடுத்தான். வண்டியில ஏறி உக்காந்து சாவியப் போட்டு ஸ்டார்ட் பண்ணி ஷோரும்லேர்ந்து ரோட்ல எறக்குன அந்த செகண்ட் எனக்கு கண்ணே கலங்கிடுச்சு.

அம்மாவோட கண்டிஷன்னால கோயில் பூஜைன்னு எல்லாத்தையும் முடிச்சுட்டு வீட்டுக்கு வந்து.அம்மாவ ஒரு ரவுண்ட் கூட்டிட்டுப் போனேன்.ஃபர்ஸ்ட் ஃபர்ஸ்ட்டு காம்ப்ளான் விளம்பரம் பாத்துட்டு மல்லுக்கட்டி அவங்கள சைக்கிள்ள உக்காரவெச்சு டபுள்ஸ் அடிச்சப்போ என்னா ரியாக்‌ஷன் குடுத்தாங்களோ அதே ’கண்ல தண்ணி-ஹமாம் அம்மா’ ரியாக்‌ஷன்.அந்த நாள் தொடங்கி இந்த மூனு மாசத்துல அப்படி இப்படின்னு இன்னையோட வெற்றிகரமா ஐயாயிரம் கிலோ மீட்டர் ஓட்டி முடிச்சுட்டேன். அது குடுக்குற சந்தோஷத்தையும்..நம்ம கஷ்டப்பட்டு வாங்குனதுங்குற தட் மொமன்ட்டையும் ரசிச்சு ரசிச்சு அனுபவிச்சுட்டு இருக்கேன்.அதாகப்பட்டது...நாஞ்சொல்லவந்தது என்னன்னா.... பைக் வாங்குங்க பாஸ்... லைஃப் நல்லாருக்கும். :) :) :)