Thuglife and my long rant about boring cinematic experience

_________________________________________________________________

தத்தமது துறைகளில் 25 ஆண்டுகளுக்கு மேலான அனுபவம் கொண்ட பெரும் படைப்பாளிகள் , கலைஞர்கள் ஒன்று சேர்கிற திரைப்படம் என்ன மாதிரியான எதிர்பார்ப்புகளை ஏற்படுத்தும் ? தொழில்நுட்ப ரீதியாகவும் உணர்வுப்பூர்வமான கதையோட்டத்தினாலும் எப்படியானதொரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க வேண்டும் ? எல்லாவற்றையும் மறந்து பார்வையாளர்களை உள்ளிழுத்துக் கொண்டிருக்கவேண்டாமா ? இது எதுவுமே நிகழாமல் இந்த எதிர்பார்ப்புக்கு நேர்மாறான ஒரு தட்டையான அனுபவத்தை பார்வையாளனுக்குத் தந்தால், அதனால் அவர்கள் ஏமாற்றமடைந்தால், இது குறித்து புலம்பாமல் கேலி செய்யாமல் வேறென்ன செய்வார்கள் ?

தனிப்பட்ட முறையில் நான் நிறையவே எதிர்பார்த்தேன். இந்தியன் 2 மாதிரி சகிக்க முடியாத குப்பையாகவெல்லாம் இத்திரைப்படம் ஆகவில்லை. ஆனால் கதை, திரைக்கதை, தொழில்நுட்பம், செண்ட்டிமெண்ட், ஆக்‌ஷன்,இசை என எந்த வகையிலும் முழுமை பெறாத ஒரு திரைப்படமாக தக்லைஃப் அமைந்திருக்கிறது. பழமையின் சாயலையும் நினைவின் சுவையையும் வைத்துக் கொண்டு எத்தனை ஆண்டுகள் தான் காலந்தள்ள முடியும் ? பாத்திரப் படைப்பில் நாயகனை நினைவு படுத்தும் காட்சிகள் உண்டு , வேறு சில திரைப்படங்களையும் நினைவூட்டலாம். பத்தாண்டுகளுக்கு பிறகு எண்ணிப் பார்த்தால் கமலும் சிம்புவும் இணைந்து நடித்த ஒரு மணிரத்னம் படம் என்பதைத் தவிர்த்து வேறெதுவும் நம் மனதில் நிற்க வாய்ப்பில்லை.

கமல் ஹாசன் எழுதி இயக்கிய திரைக்கதையில் பங்களித்த பல திரைப்படங்களை காலங்காலமாக பார்த்து வந்திருக்கிறோம். நினைவில் என்றென்றும் நிலைத்திருக்கக் கூடிய பாத்திரங்கள், அழுத்தமான நடிப்பு , புதுமையான விஷயங்கள், சோதனை முயற்சிகள் என அத்தனையையும் செய்திருக்கிறார். வணிகரீதியான வெற்றியைப் பெறாத படங்களில் கூட மனதில் நிற்கிற காட்சிகள் பாத்திரங்களை உருவாக்கியிருக்கிறார் .உணர்வுப்பூர்வமான காட்சிகளென்றால் உத்தமவில்லன் மனோரஞ்சன் தன் மகனுடன் தனது நோய் குறித்து பேசுகிற காட்சி, மகள் மனோன்மனியை சந்திக்கிற காட்சி இவற்றை உதாரணமாகச் சொல்லலாம். சண்டைக் காட்சிகளில் விஷ்வரூபம் 1ல் இடம்பெற்ற warehouse fight, விக்ரம் 2 திரைப்படத்தின் indoor fight.

இந்த மாதிரி எதையுமே தக்லைஃப் படத்தில் குறிப்பிட்டு சொல்ல முடியவில்லை. அல்லது என்னால் ஒன்றி ரசித்து வியக்க முடியவில்லை. நினைவுகளை இழந்துவிட்ட தன் காதலியிடம் தன்னை நினைவூட்ட முயலும் காதலன் என்பது எத்தனை காவியத்தன்மை வாய்ந்த ஒரு காட்சி. அதே மாதிரியான ஒரு காட்சி தக்லைஃபில் உண்டு சுற்றியிருந்தவர்கள் ஆங்காங்கே சிரித்துக் கொண்டு கேலி செய்து கொண்டு இருந்தார்கள். அத்தனை மேலோட்டமாக எழுதி காட்சிப்படுத்தியிருந்தார்கள்.

முழுநீள ஆக்‌ஷன் படமான விக்ரம் படத்தில் கூட அத்தனை அழுத்தமான காட்சிகள் உண்டு. ”எனக்கும் சக்சஸ் இருக்கு சார். ஆனா என்னால சொல்ல முடியாது. I am known by my failures. நான் ஒரு நேர்மையான கொம்பன்” என கமல் சொல்லிமுடிக்கும் போதும், மகனை இழந்து பேரப்பிள்ளையை வைத்துக் கொண்டு போர்க்கண்ட சிங்கம் பாடல் பின்னணியில் தோன்றும் போதும் நமக்கும் மனம் கலங்கும். கமல்-லோகேஷ்-அநிருத் கூட்டணியால் செய்ய முடிந்ததை கமல்-மணிரத்னம்-ரஹ்மானால் ஏன் செய்ய முடியவில்லை.

மணிரத்னம் பற்றி தனியே என்ன சொல்வதெனத் தெரியவில்லை. அவரின் சிறப்பென சொல்லப்படுகிற urban aesthetics ஐக் கூட அவரால் சிறப்பாக செய்ய முடியவில்லை. அத்தனை வறட்சியான romance (if at all there was any) சிம்பு த்ரிஷாவுக்கு இடையேயான காட்சியிலும் திரையரங்கமே சிரித்துக் கொண்டிருந்தது பொன்னியின் செல்வன் குறித்து பலருக்கும் பலவித கருத்துகள் இருந்தாலும் தனிப்பட்ட முறையில் எனக்கு இரண்டு பாகங்களும் எனக்கு பிடித்தே இருந்தன. வந்தியத்தேவன் - குந்தவை காதல் காட்சிகள் , ஆதித்தகரிகாலன் - நந்தினி கடைசி சந்திப்பு காட்சி, அருள்மொழி கொலை முயற்சியிலிருந்து தப்பிக்கிற காட்சி என அட்டகாசமான staging உடன் நிறைய காட்சிகள் உண்டு. But nothing worked for me in Thug Life . The only portion where emotions, performance and music came along together and worked out well was when Ishwarya Lakshmi's story reveal happened.

படத்தின் முதல் பாதி கொஞ்சம் நாயகனை நினைவூட்டினாலும் இரண்டாம் பகுதி இந்தியன் 2 வையும் விவேகம் திரைப்படத்தையும் நினைவூட்டுவது போல இருந்தது. தேவையில்லாத போதி தர்மர் வகையறா கராத்தே சண்டையும் ஜடாமுடி கோலமும் கொஞ்சமும் பொருந்தவேயில்லை.

ரஹ்மானின் இசையில் பாடல்கள் (முந்தைய பழைய பாடல்களின் சாயலுடன் இருந்தாலும்) ரசிக்கும்படியே இருந்தன . ஜிங்குச்சா (ராட்சச மாமனே + ஹை சக்கா சக் ), அஞ்சுவண்ண பூவே (எங்க போன ராசா) , முத்தமழை ( ஹே ராமா + எது சுகம், சுகம் + இதயம் நகர்ந்து ) , ஓ மாறா ( மரியான் - ஆஃப்ரிக்கா + மகுடி - கடல்) . ஆனால் பின்னணி இசை கொஞ்சமும் ஒட்டாமல் ஏனோ தானோ என்றிருந்தது.

Be it anything or anyone. Protagonist, antagonist, conflict, romance, heroism, action, emotional highs, action elevation, humor, sentiment....nothing works with lackluster and shallow writing. அது தான் எனக்கு திரும்பத்திரும்ப மனசுல தோணுன விஷயம். இன்னொன்னு without riding on nostalgia and star value திரும்பவும் ஒரு engaging and exciting theatrical experience அ தமிழ் சினிமா எப்போ தரும் அப்டிங்குற கேள்வியும் தொக்கி நிக்குது ?